نهج البلاغه - خطبه : 208 - درباره حکمیت

208-  و من کلام له (علیه السلام) قاله لما اضطرب علیه أصحابه فی أمر الحکومة :
أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّهُ لَمْ یَزَلْ أَمْرِی مَعَکُمْ عَلَى مَا أُحِبُّ حَتَّى نَهِکَتْکُمُ الْحَرْبُ وَ قَدْ وَ اللَّهِ أَخَذَتْ مِنْکُمْ وَ تَرَکَتْ وَ هِیَ لِعَدُوِّکُمْ أَنْهَکُ.
لَقَدْ کُنْتُ أَمْسِ أَمِیراً فَأَصْبَحْتُ الْیَوْمَ مَأْمُوراً وَ کُنْتُ أَمْسِ نَاهِیاً فَأَصْبَحْتُ الْیَوْمَ مَنْهِیّاً وَ قَدْ أَحْبَبْتُمُ الْبَقَاءَ وَ لَیْسَ لِی أَنْ أَحْمِلَکُمْ عَلَى مَا تَکْرَهُونَ .

خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): این سخن مبارک را موقعی که اصحاب او در قضیه حکمین اختلاف ورزیدند فرمود

ای مردم، نظر من با شما یکی بود همانطور که می خواستم، تا این که جنگ شما را خسته و ناتوان کرد. سوگند به خدا، این جنگ برخی از افراد را از شما گرفت و بعضی دیگر را رها کرد. در حالی که همین جنگ دشمن شما را ناتوان تر ساخته است. من تا دیروز امیر و فرمانده شما بودم، و امروز فرمانبر شده ام! و دیروز نهی کننده بودم، امروز نهی می شوم. و شما ماندن در این زندگی را دوست می دارید و بر من نیست که شما را به آنچه از آن کراهت دارید، وادار سازم.