نهج البلاغه - حکمت : 228 - فرهنگ شناخت دنیا

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : مَنْ أَصْبَحَ عَلَى الدُّنْیَا حَزِیناً فَقَدْ أَصْبَحَ لِقَضَاءِ اللَّهِ سَاخِطاً وَ مَنْ أَصْبَحَ یَشْکُو مُصِیبَةً نَزَلَتْ بِهِ فَقَدْ أَصْبَحَ یَشْکُو رَبَّهُ وَ مَنْ أَتَى غَنِیّاً فَتَوَاضَعَ لَهُ لِغِنَاهُ ذَهَبَ ثُلُثَا دِینِهِ وَ مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَمَاتَ فَدَخَلَ النَّارَ فَهُوَ مِمَّنْ کَانَ یَتَّخِذُ آیَاتِ اللَّهِ هُزُواً وَ مَنْ لَهِجَ قَلْبُهُ بِحُبِّ الدُّنْیَا الْتَاطَ قَلْبُهُ مِنْهَا بِثَلَاثٍ هَمٍّ لَا یُغِبُّهُ وَ حِرْصٍ لَا یَتْرُکُهُ وَ أَمَلٍ لَا یُدْرِکُهُ .

و فرمود: هر کس درباره دنیا اندوهناکست بر قضاء خداوندی خشمگین است و هر کس از مصیبتی که بر او فرود آمده است، شکایت کند در حقیقت از پروردگارش شکایت کرده است. و هر کس نزدیک توانگر وارد شود و به جهت توانگری او فروتنی کند، دو سوم دین خود را از دست داده است. و هر کس قرآن را بخواند و سپس بمیرد و بر آتش داخل شود، از کسانی بوده است که آیات خداوندی را به مسخره می گرفتند و هر کس که دلش به محبت دنیا شیفته گشت، دل او به سه چیز از دنیا می چسبد: اندوهی که از او ناپدید نگردد و طمعی که رهایش نسازد و آرزویی که به آن نخواهد رسید.