نهج البلاغه - حکمت : 343 - عالم محضر خداست

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : الْأَقَاوِیلُ مَحْفُوظَةٌ وَ السَّرَائِرُ مَبْلُوَّةٌ وَ کُلُّ نَفْسٍ بِما کَسَبَتْ رَهِینَةٌ وَ النَّاسُ مَنْقُوصُونَ مَدْخُولُونَ إِلَّا مَنْ عَصَمَ اللَّهُ سَائِلُهُمْ مُتَعَنِّتٌ وَ مُجِیبُهُمْ مُتَکَلِّفٌ یَکَادُ أَفْضَلُهُمْ رَأْیاً یَرُدُّهُ عَنْ فَضْلِ رَأْیِهِ الرِّضَى وَ السُّخْطُ وَ یَکَادُ أَصْلَبُهُمْ عُوداً تَنْکَؤُهُ اللَّحْظَةُ وَ تَسْتَحِیلُهُ الْکَلِمَةُ الْوَاحِدَةُ .

و فرمود: گفتارها در نزد نگهدارنده محفوظ است و نهفته ها در نزد خدا آشکار و (هر نفسی در گرو آنچه که اندوخته است) و مردم (به جهت تمایلات طبیعی شان) در کاهش و اختلال عقلی گرفتارند مگر کسی که خداوند او را حفظ فرماید. (این مردم عقب مانده) سوال کننده شان آزاردهنده مردم است و پاسخگویشان تصنع کننده. چه بسا آن که فکر برتری دارد فضیلت رایش را خشنودی و غضب از بین ببرد و ممکن است آن که از همه استوارتر است از نیم نگاهی اشکش جاری شود و یک کلمه او را دگرگون سازد.