نهج البلاغه - حکمت : 344 - بهوش باشید که هیچ نعمتی نمانَد

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : مَعَاشِرَ النَّاسِ اتَّقُوا اللَّهَ فَکَمْ مِنْ مُؤَمِّلٍ مَا لَا یَبْلُغُهُ وَ بَانٍ مَا لَا یَسْکُنُهُ وَ جَامِعٍ مَا سَوْفَ یَتْرُکُهُ وَ لَعَلَّهُ مِنْ بَاطِلٍ جَمَعَهُ وَ مِنْ حَقٍّ مَنَعَهُ أَصَابَهُ حَرَاماً وَ احْتَمَلَ بِهِ آثَاماً فَبَاءَ بِوِزْرِهِ وَ قَدِمَ عَلَى رَبِّهِ آسِفاً لَاهِفاً قَدْ خَسِرَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَةَ ذلِکَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبِینُ .

و فرمود: ای جوامع مردم، به خدا تقوی بورزید. بسا آرزومندی که به آرزوی خود توفیق نمی یابد و بناکننده ای که در بنای خود سکونت نمی کند و جمع کننده آنچه که به زودی آن را رها می کند و شاید او آن را از باطل جمع نموده یا حق آن را نپرداخته است. آن را در حالی که حرام بوده به دست آورده و به خاطر آن، گناهانی را به گردن گرفته است و بار سنگین آن را بر عهده خود مستقر نموده و به خدای خود در حال تاسف و حسرت روی آورده است (دنیا و آخرت را از دست داده و اینست خسارت آشکار) .