نهج البلاغه - خطبه : 44 - توبیخ مصقله بن هبیره

44-  و من کلام له (علیه السلام) لما هرب مصقلة بن هبیرة الشیبانی إلى معاویة ،
و کان قد ابتاع سبی بنی ناجیة من عامل أمیر المؤمنین علیه السلام و أعتقهم،
فلما طالبه بالمال خاس به و هرب إلى الشام :
قَبَّحَ اللَّهُ مَصْقَلَةَ فَعَلَ فِعْلَ السَّادَةِ وَ فَرَّ فِرَارَ الْعَبِیدِ فَمَا أَنْطَقَ مَادِحَهُ حَتَّى أَسْکَتَهُ وَ لَا صَدَّقَ وَاصِفَهُ حَتَّى بَکَّتَهُ وَ لَوْ أَقَامَ لَأَخَذْنَا مَیْسُورَهُ وَ انْتَظَرْنَا بِمَالِهِ وُفُورَهُ .

خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
 سخنی است از آن حضرت، در آن هنگام که مصلقه بن هبیری شیبانی به طرف معاویه فرار کرد. وی اسرای بنی ناحیه را از عامل امیرالمومنین خریده و آزاد کرده بود، وقتی که آن حضرت مال را از او مطالبه کرد، او خیانت نموده و به شام فرار کرد.

خدا مصقله را زشت و دور از خیر کناد! کار بزرگان را انجام داد و مانند بردگان فرار کرد. او مدح کننده خود را به سخن گفتن وادار نکرده ساکتش کرد، و توصیف کننده خود را تصدیق نکرده و سرکوب کرد. اگر توقف می کرد، آنچه را که به ناحق گرفته بود، از او می گرفتیم و انتظار افزایش و فراوانی مال حلال او را می کشیدیم.