نهج البلاغه - خطبه : 46 - دعای مسافرت به شام

46-  و من کلام له (علیه السلام) عند عزمه على المسیر إلى الشام و هو دعاء دعا به ربه عند وضع رجله فی الرکاب :
اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ وَعْثَاءِ السَّفَرِ وَ کَآبَةِ الْمُنْقَلَبِ وَ سُوءِ الْمَنْظَرِ فِی الْأَهْلِ وَ الْمَالِ وَ الْوَلَدِ اللَّهُمَّ أَنْتَ الصَّاحِبُ فِی السَّفَرِ وَ أَنْتَ الْخَلِیفَةُ فِی الْأَهْلِ وَ لَا یَجْمَعُهُمَا غَیْرُکَ لِأَنَّ الْمُسْتَخْلَفَ لَا یَکُونُ مُسْتَصْحَباً وَ الْمُسْتَصْحَبُ لَا یَکُونُ مُسْتَخْلَفاً .

 قال السید الشریف رضی الله عنه : و ابتداء هذا الکلام مروی عن رسول الله (صلى الله علیه وآله) و قد قفاه أمیر المؤمنین (علیه السلام) بأبلغ کلام و تممه بأحسن تمام من قوله " و لا یجمعهما غیرک " إلى آخر الفصل .

خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
 سخنی است از آن حضرت، در موقع تصمیم برای حرکت به شام.

این دعائی است که امیرالمومنین (علیه السلام) در آن هنگام که پای در رکاب میگذاشت، خوانده است.

پروردگارا، از مشقت سفر و رنج بازگشت از سفر و از اینکه با منظره زشت اهل و مال و فرزند روبرو شوم، بر تو پناه می برم، خداوندا، توئی یار سفر من و توئی ناظر و نگهدارنده دودمان من، و هیچ کسی جز تو توانایی این هر دو (یار سفر و نگهدارنده دودمان) را ندارد. زیرا کسی که همراه مسافر است، نمی تواند نگهدارنده دودمان و جانشین باشد و کسیکه جانشین است، همراه مسافر نتواند بود.