نهج البلاغه - نامه : 66 - نامه به عبدالله بن عباس

66-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى عبد الله بن العباس و قد تقدم ذکره بخلاف هذه الروایة :
أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الْمَرْءَ لَیَفْرَحُ بِالشَّیْ‌ءِ الَّذِی لَمْ یَکُنْ لِیَفُوتَهُ وَ یَحْزَنُ عَلَى الشَّیْ‌ءِ الَّذِی لَمْ یَکُنْ لِیُصِیبَهُ فَلَا یَکُنْ أَفْضَلَ مَا نِلْتَ فِی نَفْسِکَ مِنْ دُنْیَاکَ بُلُوغُ لَذَّةٍ أَوْ شِفَاءُ غَیْظٍ وَ لَکِنْ إِطْفَاءُ بَاطِلٍ أَوْ إِحْیَاءُ حَقٍّ وَ لْیَکُنْ سُرُورُکَ بِمَا قَدَّمْتَ وَ أَسَفُکَ عَلَى مَا خَلَّفْتَ وَ هَمُّکَ فِیمَا بَعْدَ الْمَوْتِ .

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

 به (عبدالله بن عباس)، این نامه با اختلافی از نامه ای که در گذشته آمده است، در این جا مطرح شده است.
 اما بعد از حمد و ثنای خداوند، قطعی است که انسان به چیزی شادمان می گردد که از وی فوت نمی شد و به خاطر چیزی اندوهگین می شود که هرگز به دستش نمی رسید. پس رسیدن به یک لذت یا دل خنک شدن از یک غضب، برترین چیزی از دنیایت نباشد که به آن نایل گردی. بلکه برترین چیزی که از این دنیا به آن نایل می گردی، خاموش کردن باطلی یا زنده کردن حقی باشد. پس شادی تو در آن اندوخته های نیکو باشد که برای ابدیت از پیش فرستاده ای و تاسف و حسرتت درباره چیزی باشد که پس از خود به جای می گذاری و تمامی اهتمام تو درباره پس از مرگ باشد.