نهج البلاغه - خطبه : 70 - در سحرگاه ضربت

70-  و قال (علیه السلام) فی سحرة الیوم الذی ضرب فیه :
مَلَکَتْنِی عَیْنِی وَ أَنَا جَالِسٌ فَسَنَحَ لِی رَسُولُ اللَّهِ (صلى الله علیه وآله) فَقُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا ذَا لَقِیتُ مِنْ أُمَّتِکَ مِنَ الْأَوَدِ وَ اللَّدَدِ فَقَالَ ادْعُ عَلَیْهِمْ فَقُلْتُ أَبْدَلَنِی اللَّهُ بِهِمْ خَیْراً مِنْهُمْ وَ أَبْدَلَهُمْ بِی شَرّاً لَهُمْ مِنِّی .

 قال الشریف : یعنی بالأود الاعوجاج و باللدد الخصام ،
و هذا من أفصح الکلام .

خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

 در سحرگاه روزی ضربت شهادت بر تارک مبارکش زده شد، فرمود است:
 نشسته بودم که چشمم اختیار از دستم ربود و در رویا فرو رفتم رسول خدا بر من ظاهر گشت و عرض کردم:
 ای پیامبر خدا، از امت تو چه کجی ها و خصومت و لجاجتها دیده ام. پیامبر فرمود:
 بر آنان نفرین کن گفتم:
 خداوندا، بهتر از آنان را به جای آنان به من عنایت فرما و برای آنان بجای من شری را جانشین بساز.

شریف رضى گفته است:مقصود امیر المؤمنین (علیه السلام) از«اود»کجى، و از«لد»خصومت است. و این ازفصیح‌ترین سخنان است.