نهج البلاغه - نامه : 72 - به عبدالله بن عباس

72-  و من کتاب له ( علیه السلام ) إلى عبد الله بن العباس :
أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّکَ لَسْتَ بِسَابِقٍ أَجَلَکَ وَ لَا مَرْزُوقٍ مَا لَیْسَ لَکَ وَ اعْلَمْ بِأَنَّ الدَّهْرَ یَوْمَانِ یَوْمٌ لَکَ وَ یَوْمٌ عَلَیْکَ وَ أَنَّ الدُّنْیَا دَارُ دُوَلٍ فَمَا کَانَ مِنْهَا لَکَ أَتَاکَ عَلَى ضَعْفِکَ وَ مَا کَانَ مِنْهَا عَلَیْکَ لَمْ تَدْفَعْهُ بِقُوَّتِکَ .

نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):

 به (عبدالله بن عباس)

اما بعد از حمد و ثنای خداوندی، قطعی است که تو نه می توانی از اجل خود سبقت گیری و نه روزی تو شود آنچه که از آن تو نیست. و بدان که روزگار آدمی با دو روز می گذرد: یک روز به سود تو روز دیگر به ضرر توست. و به یقین این دنیا خانه ای است دگرگون شونده. پس آنچه که از آن توست، سراغ تو خواهد آمد، اگر چه ناتوان باشی، و آنچه که بضرر توست نمی توانی آن را از خود دفع کنی، اگر چه قدرتمند باشی.