نهج البلاغه - حکمت : 269 - تلاش برای دنیای دیگران

و فرمود: مردم در کارهای این دنیا بر دو نوعند: یکی آن که عمل در این دنیا برای دنیا انجام می دهد. دنیا او را از آخرت مشغول می سازد و او از فقر کسانی که پس از وی به جای می مانند (مثل اولاد) می ترسد، در عین حال بیمی از فقر برای خود ندارد. او عمر خود را در راه منفعت دیگری سپری می کند. دیگری آن که در این دنیا عمل برای پس از این دنیا (ابدیت) انجام می دهد، پس آنچه نصیب او از دنیا بود بدون نیاز به کوشش به سراغ او می آید، در نتیجه هم نصیب دنیا را می برد و هم نصیب آخرت را، و هر دو سرای (فانی و باقی) را با هم به دست می آورد. در نتیجه در نزد خدا شریف و صاحب امتیاز می گردد و حاجتی را از خدا مسالت نمی کند که خداوند آن را به وی عطا نفرماید .