وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السّلَامُ إِذَا اسْتَقَالَ مِنْ ذُنُوبِهِ، أَوْ تَضَرّعَ فِی طَلَبِ الْعَفْوِ عَنْ عُیُوبِهِ
آمرزش خواهى از گناهان:
بارخدایا،
اى که گناهکاران به رحمتت فریارسى مى کنند،
و اى که بیچارگان
به یادآورى احسانت پناه مى برند،
اى که خطاکاران از بیم تو به شدت
گریه مى کنند،
اى همدم هر وحشت زده دور از وطن،
اى گشایش هر
اندوهگین دل شکسته،
اى فریادرس هر درمانده تنها،
اى مددکار
هر محتاج رانده شده،
تویى که رحمت و دانشت همه چیز را فرا
گرفته،
تویى که هر آفریده را از نعمتهایت بهره اى مقرر فرموده اى،
تویى که عفوت بر عقابت غلبه دارد،
و تویى که مهرت پیشاپیش
غضبت در حرکت است،
و تویى که عطایت از منعت بیشتر است،
و تویى که پهنه رحمت و مهرت همه آفریدگان را فراگرفته،
و تویى که چون
نعمت به کسى مرحمت کنى چشم پاداش از او ندارى،
و تویى که در کیفر عاصیان
از اندازه نمى گذرى،
و من،
اى خداى من،
آن بنده توام که او را به دعا فرمان دادى پس
لبّیک و سَعْدَیْکَ گفت و فرمانت را بجاى آورد،
اینک منم اى پروردگار من که در پیشگاهت به خاکسارى درافتاده ام،
منم که خطاها پشتم را گرانبار کرده،
و منم که گناهان عمرم را به تباهى
برده،
و منم که از سر جهالت تو را نافرمانى کرده ام در صورتى که تو شایسته این نبودى که من چنین کنم.
اى خداى من،
آیا اگر کسى تو را بخواند بر او رحمت مى آورى تا در دعا بکوشم؟ یا کسى را که
به درگاهت بنالد مى آمرزى تا در گریه شتاب نمایم؟ یا از کسى که از سرِ فروتنى صورت به خاک درگاهت
بساید درمى گذرى؟ یا کسى را که به پیشگاهت از سرِاعتماد از فقر و ندارى خود شکوه کند بى نیاز مى گردانى؟
اى خداى من،
آن را که جز تو عطا کننده اى نمى یابد ناامید مکن،
و کسى را که از
تو به غیر تو بى نیاز نمى شود بى یارى مگذار.
خداى من،
پس بر محمد و آلش درود فرست،
و اکنون که به تو روى آورده ام از من روى مگردان،
و در حالى که دل به تو داده ام محرومم
منما،
و اکنون که در درگاهت به پاى ایستاده ام دست رد به سینه ام مزن.
تویى
که ذات خود را به رحمت و مهر توصیف کرده اى،
پس بر محمد و آلش درود فرست،
و بر من رحمت آور،
و تویى آن که خود را خطابخش نامیده اى،
پس مرا عفو
کن،
بى شک مى نگرى اى خداى من،
از خوفت جریان اشکم را،
و از ترست
پریشانى دلم را،
و از هیبتت لرزش اعضایم را،
این همه
از شرمسارى من به خاطر سوء رفتار من است،
و به همین خاطر از شدّت زارى به درگاهت صدایم
فرو خفته،
و زبانم از راز و نیاز با تو بازمانده.
اى خداى من،
سپاس تو را،
چه بسا عیبها که بر من پوشاندى و مرا به میدان افتضاح و رسوایى نکشاندى،
و بسا گناهان مرا که
مستور داشتى و به آنم مشهور ننمودى،
و بسا بدیها و پلیدیهاى من که
پرده آنها ندریدى،
و حلقه ننگ آن زشتى ها بر گردنم نیفکندى،
و زشتى هاى
گناهم را نزد همسایگانى که درپى عیوب منند،
و حسودانى که خواهان زوال نعمتت ازمنند آشکار ننمودى،
ولى این الطاف تو مرا از گرایش به بدیهایى که از من سراغ دارى باز نداشت!! پس اى خداى من،
نادان تر از من به صلاح کار خود کیست؟ و غافل تر از من به نصیب و حظّ خویش کدام انسان است؟ و چه کسى
از من از اصلاح نفس خویش دورتر است آنگاه که تمام نعمت هائى را که به من لطف
مى کنى در امورى که مرا از آن نهى فرموده اى صرف مى کنم؟ و چه کسى بیش از من در غرقاب باطل فرو رفته،
و بر اقدام به گناه پیشتاز شده آنگاه که میان دعوت تو و دعوت شیطان
توقف مى کنم و با آنکه او را بخوبى مى شناسم و وضع او از یاد من نرفته دعوت او را
پیروى مى کنم؟ در صورتى که مى دانم عاقبت دعوت تو به سوى بهشت،
و سرانجام دعوت او به سوى آتش جهنم است،
اى پاک خداى من،
چه شگفت انگیز است که به زیان خود
شهادت مى دهم! و امور نهان خود را شماره مى نمایم! و شگفت آورتر از آن
بردبارى تو از من،
و درنگت از مؤاخذه سریع من است،
و علّتش این نیست که من در آستان تو
انسانى بزرگوارم،
بلکه از روى مداراى تو با من و تفضّل تو بر من است،
تا مگر از
نافرمانى تو که خشم انگیز است باز ایستم،
و خود را از گناهانى که
آبرویم را مى برد بازدارم،
و از آن روست که گذشتت را از من بیش از کیفرم دوست دارى،
وگرنه
اى خداى من،
گناهانم فراوان تر،
و آثارم زشت تر،
و کردارم شنیع تر،
و گستاخیم
در باطل شدیدتر،
و بیداریم براى طاعتت بسیار ضعیف تر،
و هشیارى
و مراقبتم در مقابل تهدیدت ناچیزتر از آن است که بتوانم عیوبم را در پیشگاهت شماره کنم،
یا
قدرت یاد کردن گناهانم را داشته باشم،
و خود را به این صورت نکوهش مى کنم زیرا که به
مهرت چشم طمع دارم که اصلاح کار گنهکاران وابسته به مِهر توست،
و هم از باب امید به رحمت توست
که آزادى خطاکاران در گرو آن است.
خداى من،
این گردن من است که
گناهان آن را در بند کرده،
پس بر محمد و آلش درود فرست،
و آن را به عفوت از عذاب بِرَهان،
و این پشت من است که بار خطاها آن را سنگین نموده،
پس بر محمد و آلش درود فرست،
و به بخششت آن را سبک فرما.
اى خداى من،
اگر به درگاهت آنقدر زارى کنم که
پلک چشمانم برهم اوفتد،
و چندان به گریه و ناله صدا بلند کنم که صدایم قطع گردد،
و چندان به پیشگاهت
برپاى ایستم که پایم ورم کند،
و آنقدر برایت رکوع نمایم که استخوانهاى پشتم از هم بپاشد،
و چندان سجده کنم که چشمهایم از کاسه درآید،
و در همه عمرم خاک زمین
خورم،
و تا زنده ام آب آلوده به خاکستر بنوشم،
و در اثناى این احوال
چندان ذکر تو گویم که زبانم از کار بماند،
آنگاه از روى شرمسارى چشم به
آفاق آسمان باز نکنم،
با این همه مستحق محو
یکى از گناهانم نخواهم بود،
و اگر به وقتى که سزاوار آمرزشت شوم مرا
بیامرزى،
و در آن زمان که مستحق عفوت شوم از من بگذرى،
همانا این آمرزش و بخشش
به خاطر استحقاق من نیست،
و من این شایستگى را ندارم،
زیرا
جزاى من در نخستین گناه آتش جهنم بود،
پس اگر مرا به عذاب مبتلا کنى
بر من ستم نکرده اى.
اى خداى من،
اکنون که مرا به پرده پوشیت در پوشیده و رسوایم نکرده اى،
و به بزرگواریت با من مدارا نموده اى و به کیفرم عجله نکرده اى،
و از سرِ فضلت بردبارى ورزیده اى
و نعمتت را از من زایل نساخته اى،
و احسانت را بر من تیره ننموده اى،
پس بر طول زاریم،
و سختى زمینگیریم،
و بدى حالم رحمت آر.
بارخدایا،
بر محمد و آلش درود فرست،
و مرا از گناهان حفظ کن،
و به
طاعتم وادار،
و حُسن بازگشت قلبى را روزیم فرما،
و از لوث گناه به توفیق توبه پاکم کن،
و به موهبت عصمت تأییدم نما،
و امر حیات و زندگیم را با عافیت به صلاح آر،
و
شیرینى عفوت را به من بچشان،
و مرا رها شده عفو و آزاد گشته رحمتت قرار ده،
و از خشم خود خطّ امانم ده،
و هم اکنون نه در آینده به مژده آن خوشحالم کن،
مژده اى که آن را بشناسم،
و با نشانه اى که آن را آشکار ببینم آگاهم فرما،
که این کار از توان تو بیرون نیست،
و از قدرتت بر تو دشوار نباشد،
و با توجه به حلمت بر تو سخت نیست،
و در قبال بخششهاى فراوانت که
آیات تو گواه آنهاست بر تو سنگین نیاید،
که همانا تو هر چه خواهى کنى،
و به هر چه اراده ات
تعلق گیرد فرمان دهى،
که تو بر هر کار و همه چیز توانایى.