وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السّلَامُ بَعْدَ الْفَرَاغِ مِنْ صَلَاةِ اللّیْلِ لِنَفْسِهِ فِی الِاعْتِرَافِ بِالذّنْبِ
دعاى آن حضرت براى خود پس از فراغ از نماز شب در اعتراف به گناه:
بار الها،
اى دارنده ملک ابدى و جاوید،
و سلطنت دست نایافتنى بدون
سپاه و دستیاران،
و عزّت باقى که با گذشت روزگاران و سالهاى
گذشته،
و زمانها و روزهاى سپرى شده باقى است،
فرمانروایى و حکومتت چنان غالب است که اول آن
را حدى،
و آخر آن را نهایتى نیست،
و پادشاهیت چنان بلند پایه است که همه چیز از دسترسى
به قلّه آن فرومانده است،
و دورترین توصیف واصفان به پایین ترین مرتبه از بلندى
و رفعتى که به خود اختصاص داده اى نمى رسد،
اوصاف در مقام وصفت سرگشته اند،
و تعریف ها در پاى حضرتت از هم گیسخته اند،
و در عرصه گاه کبریائیت دقیق ترین
تصورات سرگردانند،
تو اى خداى ازلى در ازلیتت اینچنین بوده اى،
و دائم و جاودان
بر این مرحله خواهى بود،
و منم آن بنده با عمل اندک،
و آرزوى
بسیار،
که وسائل پیوند با تو از کفم بیرون رفته مگر آنچه رحمتت آن را
متصل نموده،
و رشته هاى امیدم از من گسسته مگر آنچه از
عفو تو که به آن چنگ زده ام،
طاعتى که به حساب آورم اندک،
و معصیتى که به آن
اعتراف کنم بسیار است،
و عفو و بخشش از بنده ات بر تو سخت نیاید اگر چه بد
کرده باشد،
پس مرا عفو کن.
بار الها دانش تو بر اعمال نهانى
واقف است،
و هر پوشیده اى در برابر آگاهیت آشکار،
و
دقایق امور از نظرت پنهان نیست،
و رازهاى نهان از تو مخفى
نمى ماند،
و همانا بر من چیره شده است دشمن تو که براى گمراه کردن من از تو فرصت خواسته و تو بنا بر مصالحى
فرصتش دادى،
و براى منحرف کردن من تا روز قیامت از تو مهلت خواسته و تو مهلتش دادى،
پس این دشمن غدّار مرا به زمین زد در حالى که از گناهان کوچک هلاک کننده،
و معصیت هاى
بزرگ تباه کننده به سوى تو گریختم،
تا چون دچار معصیت تو شدم،
و بر اثر کوشش
زشتم مستحق خشم تو گشتم،
عنان حیله و تزویر خود را از من بازگردانید،
و با کلمه کفر خود
با من روبرو شد،
و از من بیزارى جست،
و به من پشت کرده به راه افتاد،
و مرا در معرض خشم تو تنها گذاشت،
و در عرصه گاه انتقام تو
رها ساخت،
نه کسى از من به درگاهت شفاعت کند،
و نه پناه دهنده اى در برابرت امانم دهد،
و نه هیچ دژ استوارى مرا از تو مانع نگردد،
و نه پناهگاهى هست که از تو به آن پناه برم.
اینک در
مقام پناه آورنده به تو،
و اقرار کننده به گناه ایستاده ام،
پس مباد که فضل تو از من
تنگی گیرد, و عفو و بخششت از من کوتاه آید،
و مباد که من زیانمندترین بندگان
توبه کارت،
و ناامیدترین کسانى باشم که بر خوان نعمتت نشسته اند،
و مرا بیامرز،
که تو
بهترین آمرزندگانى.
الهى مرا فرمان دادى و من فروگذاشتم،
و مرا نهى کردى و من مرتکب شدم،
و اندیشه سوء گناه را در نظرم آراست پس تقصیر کردم،
نه روزى را
به روزه گرفتنم گواه مى گیرم،
و نه به بیدارى شبى پناه مى گیرم،
و نه سنّتى را برپا داشته ام
تا از من به خوبى یاد کند،
جز واجبات تو که هر کس آنها را ضایع کند هلاک شود کارى نکرده ام،
و نه نافله اى بجاى آورده ام تا به سبب آن دست توسّل به تو زنم در صورتى که بسیارى از
شروط واجبات را به غفلت فروگذاشته ام،
و از حدود و مقرّرات تو تجاوز کرده پرده
حرمت هایى را دریده ام،
و گناهان بزرگى مرتکب شده ام،
که فقط
عافیت تو در برابر رسواییهایم بر من پرده پوشیده است.
و این جایگاه کسى است که به خاطر خود
از تو شرمگین،
و بر خود خشمگین و از تو خشنود است،
پس با دلى
شکسته،
و گردنى فروافکنده،
و پشتى از گناهان گرانبار و خمیده با تو روبرو شده،
در میان
بیم و امیدِ به تو ایستاده،
و تو شایسته تر کسى هستى که به او امید ورزد،
و سزاوارتر کسى هستى که از او بترسد و پروا کند.
الهى پس آنچه را امید دارم به من بخشش،
و از آنچه
مى ترسم ایمنم فرما،
و رحمتت را شامل حالم کن،
که تو کریم ترین کسى هستى که از او درخواست شود.
بار الها اکنون که مرا به پرده عفو خود پوشاندى،
و در این جهان
فانى در معرض دید همدوشان غرق بخشش خود نمودى،
پس مرا از رسواییهاى جهان باقى
در برابر حضار و بینندگان از فرشتگان مقرّب،
و پیامبران
گرامى،
و شهدا و صالحین پناه ده،
از همسایه اى که زشتیهایم را از او
مى پوشاندم و از خویشاوندى که در کارهاى پنهانى خود از او شرم مى داشتم،
که - الهى –
به پرده پوشى ایشان اعتماد نداشتم،
و به تو اطمینان کردم اى خداى من،
که مرا ببخشى،
وتوسزاوارکسى هستى که به او اعتمادشود،
وبخشنده ترکسى هستى که به او روى آورده شود،
و
مهربان تر کسى هستى که مهرش خواسته شود،
پس بر من رحمت آر.
الهى تو مرا به صورت
آبى کم ارزش از پشتى که استخوانهایش درهم فشرده،
و راههایش بس تنگ است،
به تنگناى
رحم که آن را به پرده هاپوشیده اى سرازیر کردى،
در حالى که مرا از مرحله اى به مرحله دیگر گرداندى،
تا وقتى که به کمال صورت رساندى،
و اعضاء را در پیکر من برقرار نمودى،
همان گونه
که «در کتابت وصف فرمودى: نطفه،
سپس علقه،
آنگاه مضغه،
سپس استخوان بندى،
و بعد استخوانها را
به گوشت پوشاندى،
و آنگاه مرا بدان گونه که خواستى به مرحله اى دیگر از آفرینش درآوردى،
تا آنجا که وقتى به روزى تو نیاز پیدا کردم،
و از یارى احسانت بى نیاز
نبودم،
برایم روزى فراهم نمودى،
از زیادى آن مقدار خوردنى و آشامیدنى
کنیزت که مرا در اندرونش جاى دادى و در رحم او به ودیعت سپردى،
و اگر
مرا -اى خداى من- در چنین حالات به تدبیر خویشم وا مى گذاشتى،
یا ناچارم مى کردى که از نیروى خود
بهره گیرم،
همانا که توان راهیابى به هدف از من کناره مى گرفت،
و نیرو و قوّت از من دور مى شد،
پس به فضل و احسانت چون شخصى نیکوکار و دلسوز به من غذا دادى،
و آنهمه لطف را از سر تفضل تا بدین پایه
که رسیده ام همچنان درباره ام بجا مى آورى،
از خیرت محروم نمى گردم،
و خوبى اِنعامت
درباره ام به تأخیر نمى افتد،
و با این وجود اعتمادم به تو محکم نمى شود،
تا کوشش خود را در کارى
که برایم نزد تو سودمندتر است به کار برم،
شیطان مهارم را در بدبینى
و ضعف یقین به دست گرفته،
از این رو از بدرفتارى او و پیروى نفسم از این موجود خطرناک
شکایت دارم،
و از چیرگى او بر خودم از تو پناه مى جویم،
و به تو زارى مى کنم تا
مکر او را از من بگردانى،
و از تو مى خواهم که براى به دست آوردن روزى راهى آسان فرارویم قرار دهى.
پس حمد تو را بر آنکه نعمت هاى بزرگ را آغاز نمودى،
و شکر
بر احسان و انعام را الهام فرمودى.
پس بر محمد و آلش درود فرست،
و روزیم را بر من
آسان کن،
و مرا به اندازه اى که برایم مقرر کرده اى قانع ساز،
و
به سهم خودم در آنچه قسمتم کرده اى خشنود کن،
و آنچه از جسم
و عمرم صرف شده در راه طاعت خود به حساب آر،
که تو بهترین روزى دهندگانى.
الهى
به تو پناه مى برم از آتشى که به سبب آن بر هر که تو را معصیت نموده سخت گرفته اى،
و هر که را روى
از خشنودیت گردانده وعده عذاب داده اى،
و از آتشى که نورش تاریکى،
و ملایمش
دردناک،
و دورش نزدیک است،
و از آتشى که بعضى از آن بعض دیگر را مى خورد،
و
بخشى بر بخش دیگر حمله مى برد،
و از آتشى که استخوان را مى پوساند،
و
ساکنین خود را از آب جوشان سیراب مى کند،
و از آتشى که بر زارى کنندگان رحم نمى آورد،
و به کسى که از او مهر جوید مهر نمى ورزد،
و داراى آن قدرت نیست که از رنج کسى که نزد او
فروتنى مى کند و در مقابلش سر تسلیم به زیر مى آورد بکاهد،
آتشى که با ساکنین خود با
دردناکترین عذاب و سخت ترین وبال برخورد مى کند.
و به تو پناه مى برم از عقربهاى دهان
گشوده اش،
و مارهاى نیش زننده اش،
و از آشامیدنیش که
امعاء و احشاء ساکنین خود را پاره پاره مى کند،
و دلهایشان را برمى کَند.
و راهنمایى تو را به آنچه
مرا از آن آتش دور سازد و عقب اندازد خواستارم.
بار خدایا بر محمد و آلش دورد فرست،
و
مرا به فضل و رحمت خود از آن آتش پناه ده،
و به حسن چشم پوشیت از لغزشهایم
درگذر،
و مرا اى بهترین پناه دهندگان خوار مساز.
الهى،
تو بندگانت را از ناخوشایند
حفظ مى کنى،
و خوبى را عطا مى کنى،
و هر چه بخواهى بجا مى آورى،
و تو بر هر
چیز توانایى.
الهى بر محمد و آلش درود فرست هر گاه که یاد نیکان شود،
و بر محمد و آلش درود فرست تا زمانى که شب و روز در رفت و آمدند،
چنان درودى
که پایان نپذیرد،
و به حساب درنیاید،
درودى که فضا را
آکنده کند،
و زمین و آسمان را پر کند،
خداى بر حضرتش درود فرستد تا زمانى که
خشنود گردد،
و خداى بر او و آلش درود فرستد پس از آن خشنودى،
درودى که
هیچ مرز و پایانى ندارد،
اى مهربان ترین مهربانان.