ص 101 (به هنگام حرکت براى جنگ با شامیان، در نخیله کوفه در 25-شوّال سال 37-هجرى قمرى ایراد فرمود) ستایش خداوند را سزاست، هر لحظه که شب فرا رسد، و پرده تاریکى فرو افتد، ستایش مخصوص پروردگار است هر زمان که ستاره اى طلوع و غروب کند، ستایش خداوندى را سزاست که نعمت هاى او پایان نمى پذیرد، و بخشش هاى او را جبران نتوان کرد، پس از ستایش پروردگار، پیشتازان لشکرم را از جلو فرستادم، و دستور دادم در کنار فرات توقّف کنند، تا فرمان من به آنها برسد، زیرا تصمیم گرفتم از آب فرات بگذرم و به سوى جمعیّتى از شما که در اطراف دجله مسکن گزیده اند رهسپار گردم و آنها را همراه شما بسیج نمایم، و از آنها براى کمک و تقویت شما یارى بطلبم. مى گویم: (منظور امام از «ملطاط» آنجایى است که دستور توقّف داد، «کنار فرات» که به کنار فرات یا دریا «ملطاط» هم مى گویند. و امام علیه السّلام از کلمه «نطفه» آب فرات اراده کرده که شگفت آور است)