(برخى از شارحان گفتند این خطبه در شهر کوفه در شناساندن دنیا ایراد شد) چگونه خانه دنیا را توصیف کنم که ابتداى آن سختى و مشقّت، و پایان آن نابودى است در حلال دنیا حساب، و در حرام آن عذاب است. کسى که ثروتمند گردد فریب مى خورد، و آن کس که نیازمند باشد اندوهناک است، و تلاش کننده دنیا به آن نرسد، و به رها کننده آن، روى آورد. کسى که با چشم بصیرت به آن بنگرد او را آگاهى بخشد، و آن کس که چشم به دنیا دوزد کور دلش مى کند. ص 131 مى گویم: (اگر صاحب اندیشه اى درست در کلام امام که فرمود:«من أبصر بها بصرته» اندیشه کند در آن معناى شگرف، و بینشى ژرف مى نگرد، که هرگز به پایان آن نتوان رسید، و ژرفاى کلام امام را نخواهد دید. بخصوص که جمله«و من أبصر الیها أعمته» را هماهنگ با جمله قبل، به خوبى ارزیابى کند خواهد دید که تفاوت این دو کلام تا کجاست. تفاوتى روشن و شگفتى آور و آشکار درود خدا و سلام او بر امام على علیه السّلام باد).