212- و من خطبة له (علیه السلام) کان یستنهض بها أصحابه إلى جهاد أهل الشام فی زمانه : اللَّهُمَّ أَیُّمَا عَبْدٍ مِنْ عِبَادِکَ سَمِعَ مَقَالَتَنَا الْعَادِلَةَ غَیْرَ الْجَائِرَةِ وَ الْمُصْلِحَةَ غَیْرَ الْمُفْسِدَةِ فِی الدِّینِ وَ الدُّنْیَا فَأَبَى بَعْدَ سَمْعِهِ لَهَا إِلَّا النُّکُوصَ عَنْ نُصْرَتِکَ وَ الْإِبْطَاءَ عَنْ إِعْزَازِ دِینِکَ فَإِنَّا نَسْتَشْهِدُکَ عَلَیْهِ یَا أَکْبَرَ الشَّاهِدِینَ شَهَادَةً وَ نَسْتَشْهِدُ عَلَیْهِ جَمِیعَ مَا أَسْکَنْتَهُ أَرْضَکَ وَ سمَاوَاتِکَ ثُمَّ أَنْتَ بَعْدُ الْمُغْنِی عَنْ نَصْرِهِ وَ الْآخِذُ لَهُ بِذَنْبِهِ .
خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): هنگامی که یاران خود را به جهاد با اهل شام، تحریک می فرمود.
خداوندا، هر بنده ای از بندگانت که سخن عادلانه ما را شنید- که تجاوزی در آن نیست و اصلاح کننده است و افسادکننده در دین و دنیا نیست- و پس از شنیدن آن جز تمرد از یاری تو و درنگ کردن از عزیز داشتن دین تو راهی در پیش نگرفت (و کاری نکرد). ما تو را علیه چنین شخصی به شهادت می گیریم ای بزرگترین شاهدها در ادای شهادت، و به شهادت می گیریم هر آنچه را که در زمین و آسمان هایت ساکن فرموده ای. با این حال (ای خدای بزرگ) تویی که ما را از یاری آن اعراض کننده بی نیاز فرمایی و او را به جهت گناهش مسوول و ماخوذ فرمایی.