نهج البلاغه - حکمت : 276 - بیماری ریاکاری

وَ قَالَ ( علیه السلام ) : اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ أَنْ تُحَسِّنَ فِی لَامِعَةِ الْعُیُونِ عَلَانِیَتِی وَ تُقَبِّحَ فِیمَا أُبْطِنُ لَکَ سَرِیرَتِی مُحَافِظاً عَلَى رِثَاءِ النَّاسِ مِنْ نَفْسِی بِجَمِیعِ مَا أَنْتَ مُطَّلِعٌ عَلَیْهِ مِنِّی فَأُبْدِیَ لِلنَّاسِ حُسْنَ ظَاهِرِی وَ أُفْضِیَ إِلَیْکَ بِسُوءِ عَمَلِی تَقَرُّباً إِلَى عِبَادِکَ وَ تَبَاعُداً مِنْ مَرْضَاتِکَ .

و عرض کرد: خداوندا، من به تو پناه می آورم از این که ظاهر و آشکار من در دیدگاه چشم ها نیکو نماید و درون و پنهانم زشت و ناهنجار باشد و از نفس خویشتن در همه اموری که تو بر آنها اطلاع داری، در نزد مردم با ریا محافظت کنم و در نتیجه برای مردم خوش ظاهری خود را آشکار نمایم و عمل زشت خود را به سوی تو روانه کنم، تا به بندگان نزدیکی جویم و از خشنودی های تو دور گردم .