خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
در شگفت انگیز بودن ساختار عالم هستی و از نشانه های قدرت جبروتی و عظمت دقایق صنعت خداوندی است که از (کفهای) آب دریای دارای امواج بلند و متراکم که بر هم می خوردند و صدایی هولناک داشتند، خشکی و جماد را می ساخت. سپس طبقاتی از آن به وجود آورد و آنها را پس از آنکه بسته بودند به صورت هفت آسمان از هم باز کرد. آن آسمان ها با امر خداوندی به وسیله یکدیگر محکم و متشکل گشتند و در حد خود قرار گرفتند. و زمین را بر دریایی سبز و روان ایستانید، دریای مطیع فرمان و تسلیم امر خداوندی که به هیبت جلال خداوندی گردن نهاد و آب جاری با خشیت از فرمان او ساکن گشت. خداوند سبحان صخره های سخت و بزرگ زمین را آفرید و تپه ها و قله های آن صخره ها و کوه ها را به وجود آورد و همه آنها را در جایگاه های معین خود قرار داد و قرارگاه های خاص آن موجودات را برای آنها ملزم فرمود. سرهای آنها به هوا بلند گشت و ریشه ها و پایه های آنها را در آبی قرار داد (که میان اجزاء زمین) وجود دارد. پس کوه ها و قله های آنها را از زمین بلند ساخت. و پایه های کوه ها را در پهنه نقطه های زمین و مواضعی که در آنها پابرجای هستند قرار داد. قله های آن کوه ها را مرتفع و طولانی ساخت و آنها را برای زمین تکیه گاه هایی مانند ستون هایی (که حرمات آن را تنظیم کنند) قرار داد و آن کوهها را مانند میخ هایی برای زمین تثبیت فرمود تا در هنگام حرکت خود ساکنانش را نلرزاند یا آنچه را که حمل می کند نریزد، یا از مواضع قانونی خود دگرگون نشود. پس پاک است خداوندی که زمین را پس از تموجات آبهایش نگهداشت و با پایان دادن به دوران رطوبتش، آن را خشک نمود و سپس آن را برای مخلوقاتش گهواره قرار داد و برای آنان مانند فرش بگستراند. بر روی دریایی متراکم و راکد بدون جریان و ایستاده بدون حرکت. بادهای تندوز، آن را حرکت می دهد و برمی گرداند و ابر آن را (دریا را) مانند مشک می جنباند. در این جریان پندی است برای کسی که از مقام شامخ ربوبی برحذر و بیمناک است.