نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
به اهل بصره
شما به پراکندگی نیروها و خصومت با یکدیگر جاهل نیستید. پس من گنهکار شما را عفو کردم و شمشیر را از آن کس که از جهاد رویگردان شده بود برداشتم و از آن کس که عذرخواهی کرده بود، عذرش را پذیرفتم. پس اگر امور تباه کننده و حماقت و تفکرات بی اساس، شما را به خطا انداخت و به مبارزه و مخالفت با من واداشت، اینک اسبان تازی خود را نزدیک و شتران خود را مجهز ساخته ام. و اگر مرا به حرکت (حمله) به سوی خودتان وادار کردید، همان ضربه را به شما وارد می کنم که جنگ جمل در برابر آن، مانند لیسیدن بقیه غذا باشد. با این حال من فضیلت هر کسی از شما را که مطیع ولی خویش است و حق شخصی را که خیرخواه و خیراندیش است ادا می کنم و من هرگز جزم یک متهم را به انسانی برای از جرم سرایت نمی دهم و گناه کسی را که نقض تعهد کرده است به حساب آن شخصی که وفا به عهد نموده است نمی آورم.