خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام) این خطبه را موقعی که از جنگ نعمان بن بشیر یاور معاویه در عین التمر اطلاع یافت ایراد فرمود. در این خطبه عذرخواهی را آشکار نموده و مردم را به یاری خود تحریک می فرماید.
من به مردمی مبتلا شده ام که اگر امر کنم، اطاعت نمی کند و اگر دعوت کنم، اجابت نمی کنند. ای مردمی که اصالت ندارید، برای یاری پروردگارتان در انتظار چه کسی و کدام روزی و چه حادثه ای نشسته اید!؟ آیا هیچ دینی وجود ندارد که شما را جمع کند و هیچ غیرتی ندارید که شما را بر هجوم به دشمنانتان تحریک کند و به هیجان درآورد؟ در میان شما فریادزنان می ایستم و شما را به عنوان پناه ندا می دهم نه گفتاری را از من می شنوید و نه امری را از من اطاعت می کنید، تا آنگاه که حوادث عواقب وخیم خود را نشان می دهد. نه به وسیله شما انتقام خونی گرفته می شود و نه به کمک شما می توان به مقصودی نائل شد. شما را به کمک برادرانتان خواندم، مانند شتر خسته و بیمار صدا درآورید و مانند شتر لاغر و مجروح از حرکت باز ایستادید. سپس سپاهی از شما که کوچک و مضطرب و ناتوان بود، به حرکت درآمد گویی به طرف مرگ در حالیکه می نگرند، رانده می شوند.