خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
سخنی است از آن حضرت که در سرزنش بعضی از یارانش فرموده است: ای مردم سست عنصر، چقدر و تا کی با شما مدارا کنم، آنچنان که با شترهایی که کوهان آنان کوفته شده ما را می شود و آنچنان که با لباس های کهنه و پوسیده رفتار می شود که از هر طرف دوخته شود، از طرف دیگر دریده گردد. هر آنگاه که گروهی از سپاهیان شام بشما روی می آورد، هر مردی از شما در خانه خود می بندد و مانند سوسمار به لانه خود می خزد و مانند کفتار به آشیانه اش می رود. سوگند به خدا، ذلیل شد کسی که شما را بیاری او برخاستید. کسی که بوسیله شما تیر به دشمنش بیاندازد، با تیر شکسته و بی پیکان با دشمن رویاروی شده است سوگند بخدا، شما در صحنه میدانهای آرام انبوه می نمائید، ولی در زیر پرچم های برافراشته در کارزار ذوب می شوید و اندک می گردید و من آنچه را که شما را اصلاح و کجی هایتان را راست می کند، می دانم. ولی هرگز با افساد خویشتن شما را اصلاح نخواهم کرد. خدا روی شما را خوار و پست و خط و نصیب شما را تباه گرداند! آنچنان که باطل را می شناسید، آشنائی با حق ندارید و آنچنان که حق را از بین میبرید، باطل را محو و نابود نمی سازید.