خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در این سخنان به ظلم بنی امیه اشاره می فرماید.
و سوگند به خدا، تا آنگاه آل امیه به سلطه خود ادامه خواهند داد که حرامی از محرمات خدا را رها نکنند، مگر این که آن را حلال کنند. و پیمانی را رها نکنند، مگر این که آن را نقض نمایند. و تا آنگاه که هیچ خانه بنا شده از گل و گچ (در شهرها و دهات) و خیمه های ساخته شده از پشم و مو و کرک (در بیابانها) را رها نکنند، مگر این که ظلمشان وارد آن خانه ها و خیمه ها شود و سوء مدیریتشان موجب ناگوار بودن سکونت در آنها گردد. تا آن هنگام که مردم به دو دسته گریان تقسیم شوند: مردمی گریان به دینشان، و مردمی گریان به دنیایشان. و تا آن زمان که پیروزی و انتقام یکی از شماها از یکی از آنان (بنی امیه) مانند پیروزی و انتقام بنده از مالکش باشد که در حضور مالک، اطاعتش می کند و در غیاب او بدگویی از وی می نماید، و تا وقتی که متحملترین شماها به مشقت، دارندگان بیشترین حسن ظن از شماها درباره خدا شود. (در چنان روزگاران) اگر خداوند عافیتی به شما عنایت فرمود، بپذیرید و اگر مبتلا به حوادث شدید، تحمل نمایید، زیرا (عاقبت از آن مردم با تقوا است).