التّاسعة: «مُناجات المُحبیّن»
نهم: مناجات دوستان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
به نام خدای بخشاینده مهربان
اِلهي مَنْ ذَاالَّذي ذاقَ حَلاوَةَ مَحَبَّتِكَ فَرامَ مِنْكَ بَدَلاً، وَمَنْ ذَاالَّذي
خدایا نیست که شیرینی محبت تو را چشیده باشد و جز تو آهنگ دیگری را بکند و کیست که به مقام
اَنِسَ بِقُرْبِكَ فَابْتَغي عَنْكَ حِوَلاً، اِلهي فَاجْعَلْنا مِمَّنِ اصْطَفَيْتَهُ
قرب تو انس گرفته باشد و درصدد روگرداندن از تو باشد خدایا قرار ده ما را از زمره کسانی که
لِقُرْبِكَ وَوِلايَتِكَ، وَاَخْلَصْتَهُ لِوُدِّكَ وَمَحَبَّتِكَ، وَشَوَّقْتَهُ اِلي لِقآئِكَ،
برای قرب و دوستیت برگزیده ای و برای عشق و محبتت خالصش گردانده و به دیدارت شائقش کرده و به قضا
وَرَضَّيْتَهُ بِقَضآئِكَ، وَمَنَحْتَهُ بِالنَّظَرِ اِلي وَجْهِكَ، وَحَبَوْتَهُ بِرِضاكَ،
و قدرت راضیش ساخته و به دیدن رویت به او نعمت بخشیده و به خوشنودی خویش مخصوصش گردانده
وَاَعَذْتَهُ مِنْ هَجْرِكَ وَقِلاكَ، وَبَوَّاْتَهُ مَقْعَدَالصِّدْقِ في جِوارِكَ،
و از غم هجران و فراقت پناهش داده و در جایگاه راستی در جوار خویش جایش داده و
وَخَصَصْتَهُ بِمَعْرِفَتِكَ، وَاَهَّلْتَهُ لِعِبادَتِكَ، وَهَيَّمْتَ قَلْبَهُ لِإِرادَتِكَ،
به معرفت خویش مخصوصش کرده و برای پرستش و عبادتت او را لایق کردی و در ارادت خویش دل شیدایش کردی
وَاجْتَبَيْتَهُ لِمُشاهَدَتِكَ، وَاَخْلَيْتَ وَجْهَهُ لَكَ، وَفَرَّغْتَ فُؤادَهُ لِحُبِّكَ،
و برای مشاهده جمالت انتخابش کردی و رویش را برای خودت از اغیار خالی کردی و دلش را برای محبت خویش فارغ کردی
وَرَغَّبْتَهُ فيما عِنْدَكَ، وَاَلْهَمْتَهُ ذِكْرَكَ، وَاَوْزَعْتَهُ شُكْرَكَ، وَشَغَلْتَهُ
و تنها بدانچه نزد تو است راغبش کردی و ذکر خویش را بدو الهام کردی و سپاسگزاریت را بدون نصیب کردی
بِطاعَتِكَ وَصَيَّرْتَهُ مِنْ صالِحي بَرِيَّتِكَ، وَاخْتَرْتَهُ لِمُناجاتِكَ،
و به طاعت خود سرگرمش ساختی و او را از بندگان شایسته ات گرداندی و برای مناجات خویش انتخابش کردی
وَقَطَعْتَ عَنْهُ كُلَّشَيْ ءٍ يَقْطَعُهُ عَنْكَ، اَللَّهُمَّ اجْعَلْنا مِمَّنْ دَأْبُهُمُ
و بریدی از او هر چه را که موجب بریدنش از تو گردد خدایا قرار ده ما را از کسانی که شیوه شان در زندگی
الْإِرْتِياحُ اِلَيْكَ وَالْحَنينُ، وَدَهْرُهُمُ الزَّفْرَةُ وَالْأَنينُ، جِباهُهُمْ ساجِدَةٌ
شادمانی با تو و زاری به درگاه تو است و روزگارشان آه و ناله است پیشانی هاشان در برابر عظمتت به خاک
لِعَظَمَتِكَ، وَعُيُونُهُمْ ساهِرَةٌ في خِدْمَتِكَ، وَدُمُوعُهُمْ سآئِلَةٌ مِنْ
افتاده و از دیدگانشان در خدمتت یکسره بیدار است و سرشک شان از
خَشْيَتِكَ، وَقُلُوبُهُمْ مُتَعَلِّقَةٌ بِمَحَبَّتِكَ، وَاَفْئِدَتُهُمْ مُنْخَلِعَةٌ مِنْ مَهابَتِكَ،
ترس تو ریزان و دل هاشان به محبتت آویزان و قلب هاشان از هیبتت از جا کنده شده است
يا مَنْ اَنْوارُ قُدْسِهِ لِأَبْصارِ مُحِبّيهِ رآئِقَةٌ، وَسُبُحاتُ وَجْهِهِ لِقُلُوبِ
ای که انوار قدسش برای دیدگان دوستانش در کمال درخشندگی است و پرتوافکنی های جمالش برای قلوب
عارِفيهِ شآئِفَةٌ، يا مُني قُلُوبِ الْمُشْتاقينَ وَيا غايَةَ امالِ الْمُحِبّينَ،
عارفان زداینده (چرکی ها) است ای آرمان دل مشتاقان و ای منتهای آرزوی دوستان
اَسْئَلُكَ حُبَّكَ وَحُبَّ مَنْ يُحِبُّكَ وَحُبَّ كُلِّ عَمَلٍ يُوصِلُني اِلي قُرْبِكَ،
از تو خواهم دوستی خودت و دوستی دوستدارانت و دوستی هر عملی که مرا به قرب تو واصل گرداند
وَاَنْ تَجْعَلَكَ اَحَبَّ اِلَيَّ مِمَّا سِواكَ، وَاَنْ تَجْعَلَ حُبّي اِيَّاكَ قآئِداً اِلي
و تو را در پیش من محبوب تر از ماسوای تو قرار دهد و از تو خواهم که دوستیم را نسبت به تو جلودارم قرار دهی تا
رِضْوانِكَ، وَشَوْقي اِلَيْكَ ذائِداً عَنْ عِصْيانِكَ، وَامْنُنْ بِالنَّظَرِ اِلَيْكَ
مرا به رضوانت بکشاند و اشتیاقم را به سویت چنان کنی که بازدارنده از نافرمانیت باشد و بر من منت نِه به این که بر من توجهی
عَلَيَّ، وَانْظُرْ بِعَيْنِ الْوُدِّ وَالْعَطْفِ اِلَيَّ، وَلا تَصْرِفْ عَنّي وَجْهَكَ،
فرمایی و با دیده دوستی و عطوفت بر من بنگری و رو از من مگردانی
وَاجْعَلْني مِنْ اَهْلِ الْاِسْعادِ وَالْحِظْوَةِ عِنْدَكَ، يامُجيبُ يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ.
و مرا از جمله سعادتمندان و بهره مندان نزد خود قرار دهی ای پاسخ دهنده ای مهربانترین مهربانان