خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در این خطبه فضیلت خود را بیان نموده و مردم را موعظه می نماید :
سوگند به خدا، من برای تبلیغ رسالتهای خداوندی و اتمام وعده ها و کلمات تعلیم شده ام و در نزد ما اهل بیت است ابواب حکم و روشنایی همه امور. بدانید که طرق دین یکی و راه های آن در مجرای اعتدال است. هر کس راه های دین را پیش بگیرد و در آن مسیر گام بردارد، به حقیقت و حمایتگران آن ملحق گردد و به غنیمت برسد. و هر کس که توقف کند و از حرکت در آن راهها امتناع بورزد گمراه گردد و عاقبت کار پشیمان شود. برای روزی عمل کنید که ذخیره ها برای آن روز اندوخته می شود و درونی ها در آن روز آشکار می گردد و هر کسی که عقل فعلی و حاضر او نتواند سودی به حال او داشته باشد، عقلی که از او برکنار و غایب است، از سودبخشی برای او ناتوان تر خواهد بود. و بپرهیزید از آتشی که حرارتش سخت است و ژرفای آن دور و زینتش آهن و آشامیدنی آن زردابی است (بس ناگوار). آگاه باشید زبان صالحی که خداوند برای یک انسان عنایت فرماید تا انسان آن زبان صالح را در ایجاد سعادت برای مردم به کار ببرد، برای او بهتر است از مالی که آن را برای کسی ارث بگذارد که سپاسش را به جای نیاورد.