خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): این سخنان را آن حضرت درباره اهل بصره فرمود: هریک از آن دو نفر (طلحه و زبیر) امید حیازت خلافت برای خود دارد و آن را به طرف خود می کشاند، نه به طرف رفیقش. آن دو با هیچ طنابی خود را به خداوند نمی پیوندند و با هیچ وسیله و سببی به سوی او کشیده نمی شوند. هر یک از آن کینه رفیق را در درون خود دارد، و زود باشد که پرده ای که روی این کینه کشیده شده است، برکنار گردد. سوگند به خدا، اگر به آنچه می خواهند برسند، قطعا یکی دیگری را از پای در خواهد آورد. و (یا) این یکی آن دیگری را ساقط خواهد نمود. اینک گروه ستمکار از جا برخاسته است. پس کجا هستند کسانی که قیام برای خدا کنند؟ طرق حق و باطل برای آنان و درباره آنان بیان شده است، و خبر از بایستگی ها و شایستگی ها پیشتر برای آنان گفته شده است. برای هر گمراهی علتی است، و برای هر پیمان شکنی شبهه ای است. سوگند به خدا، من از آن اشخاص نخواهم بود که سینه زدن و شیون و گریه گریه کنندگان برای مرگ کسی را بشنوند و سپس عبرت و پندی نگیرند.