خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): آن حضرت در این خطبه اشاره به فتنه ها فرموده و مردم گمراه را توصیف می نماید.
آن گمراهان برای حرکت در مسیرهای گمراهی و رها کردن طرق رشد و کمال به راست و چپ زدند. شتاب نکنید درباره رسیدن به چیزی که آماده و درصدد وصول به شما است. و دیر تلقی نکنید آنچه را که فردا از راه می رسد. پس چه بسا شتابزده برای به دست آوردن چیزی می شتابد که اگر آن را دریابد، آرزو خواهد کرد که ای کاش آن را درنمی یافت و چه نزدیک است امروز به بامداد فردا. ای قوم من، اینک آغاز زمان ورود هر آنچه که وعده شده، است و نزدیک شدن ظهور چیزی که آن را نمی شناسید. آگاه باشید، کسی که از ما است، در موقع بروز آن فتنه ها، با چراغی روشن حرکت خواهد کرد، و پیروی از آرمان های صلحاء خواهد نمود. تا در آن فتنه گره ای را باز کند و برده ای را آزاد نماید و جمع گمراهان (یا انحرافات) را متفرق سازد و صلحاء و رادمردان (یا سنتهای شایسته) را که از یکدیگر جدا شده اند، جمع نماید. پنهان از مردم تلاش نماید و قیافه شناس در قیافه آن بزرگ، اثر و نمود تلاش را نبیند، اگر چه دقت نظر داشته باشد. سپس در آن فتنه ها، گروهی (در هوش و فهم و اراده) چنان تیز شوند که آهنگر شمشیر را تیز نماید. چشمان آنان با نور قرآن روشن شود، و طنین انداز شود تفسیر قرآن در گوشهایشان، و از کاسه حکمت در شامگاه بنوشند، پس از آن که در صبحگاه آن را سرکشیده اند. گمراهی و گمراهان
از جمله این خطبه است: زمان آن فتنه جویان و فتنه گران طولانی می گردد، تا آنگاه که رسوایی آن به کمال رسد، و مستوجب تغییرات گردند تا آنگاه که مدت پایان یابد. و جمعی از مردم به فتنه گروند و در آن بیارامند، و دست از باردار ساختن جنگ با فتنه گران بردارند. اینان کسانی بودند که با صبر و شکیبایی که در راه حق داشتند، منتی بر خدا نگذاشتند. و این را که جان های خود را در مسیر حق بذل کرده بودند، بزرگ نشمرده بودند، تا آنگاه که عامل قضای خداوندی، با پایان یافتن مدت آزمایش موافقت نمود. بصیرتهای خود را بر شمشیرهایشان حمل کردند، و با اطاعت از امر راهنمایشان به پروردگار نزدیک شدند. تا آنگاه که خداوند، رسول خدا را از این دنیا برگرفت، جمعی به عقب برگشتند، و گمراهی، آنان را منحرف ساخت و به کسانی که خود انتخاب کردند، تکیه نمودند، و با بیگانگان انس و الفت گرفتند. و دوری گزیدند از آنچه که مامور به محبت به آن بودند، و بناء را از اساس محکم آن برکندند و در غیر محل حقیقی اش برنهادند. آنان معادن هر خطایی بودند و پناهگاه های همه کسانی که فتنه جو و آشوبگرند. آنان همانند فرعونیان در وادی حیرت سرگردان بودند و در غفلت مستی فرو رفته در غفلت. برخی از آنان از آخرت بریده به دنیا گرویده و به آن تکیه کرده، و برخی دیگر از دین جدا گشته و حالت خصومت با دین خود گرفته.