نامه ای است از آن حضرت (علیه السلام):
به (سهل بن حنیف انصاری)، این شخصیت از طرف امام (علیه السلام) حاکم مدینه بود.
این نامه درباره کسانی از اهل مدینه بود که به معاویه ملحق شده بودند.
اما بعد از حمد و ثنای خداوندی، به من خبر رسیده است که مردانی از آنان که نزد تو بودند، به سوی معاویه کشیده شدند. از رفتن شماره ای از آنان و از دست دادن کمک و یاری آنان تاسفی به خود راه مده. بس است برای اثبات گمراهی آنان و شفای دل تو از آزاری که به تو می داند، گریختن شان از هدایت و حق و شتافتن آنان به کوری و نادانی. و جز این نیست که آن نابخردان، اهل دنیا هستند و روی به آن دارند و آن نابکاران، عدالت را شناختند و آن را دیدند و شنیدند و با گوش پذیرفتند، و فهمیدند که مردم در نزد ما از نظر حق مساوی هستند، لذا به طمع سودجویی بیشتر از دیگران به سوی همجنس خود گریختند. دور شوند از رحمت خدا و محو شوند! سوگند به خدا، آن کوردلان نه از ظلمی فرار کردند و نه به عدالتی رسیدند و ما امیدواریم خداوند دشواری های این امر را بر ما رام سازد و ناهموارش را بر ما هموار فرماید. والسلام.