مفاتیح الجنان - فصل دوم - ذکر اذن دخول هر یک از حرم های شریفه - با ترجمه- بصورت تصویری

فصل دوم - ذکر اذن دخول هر یک از حرم های شریفه

و در اينجا ذكر مي شود دو اذن دخول اول شيخ كفعمي فرموده چون خواستي داخل شوي به مسجد حضرت رسول صلي الله عليه و آله يا در يكي از مشاهد مشرفه ائمه عليهم السلام پس بگو :

اَللّهُمَّ اِنّي

خدایا من

وَقَفْتُ عَلي بابٍ مِنْ اَبْوابِ بُيُوتِ نَبِيِّكَ، صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَ الِهِ، وَقَدْ

ایستادم بر در خانه ای از درهای خانه های پیامبرت که درودهای تو بر او و ایشان باد و چنان است

مَنَعْتَ النَّاسَ اَنْ يَدْخُلوُا اِلاَّ بِاِذْنِهِ، فَقُلْتَ يا اَيُّهَا الَّذينَ امَنُوا لا

که تو قَدغَن فرموده ای که مردم داخل آن گردند جز به اذن تو و فرمودی: «ای کسانی که ایمان آورده اید

تَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِّيِ اِلاَّ اَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ، اَللّهُمَّ اِنّي اَعْتَقِدُ حُرْمَةَ

داخل خانه های پیغمبر نشوید جز اینکه به شما اذن دهند» خدایا من معتقدم به احترام

صاحِبِ هذَا الْمَشْهَدِ الشَّريفِ في غَيْبَتِهِ، كَما اَعْتَقِدُها في حَضْرَتِهِ،

صاحب این زیارتگاه شریف در زمان غیبت و پنهانیش چنانچه این عقیده را در زمان حضورش دارم

وَاَعْلَمُ اَنَّ رَسُولَكَ وَخُلَفآئَكَ عَلَيْهِمُ السَّلامُ اَحْيآءٌ عِنْدَكَ يُرْزَقُونَ،

و می دانم که رسول تو و جانشینانش علیهم السلام زنده اند و در نزد تو روزی می خورند

يَرَوْنَ مَقامي وَيَسْمَعُونَ كَلامي ، وَيَرُدُّونَ سَلامي ، وَاَ نِّكَ حَجَبْتَ

و هم اکنون جای مرا می بینند و سخنم رامی شنوند و جواب دهند به سلام من ولی تو جلوگیری

عَنْ سَمْعي كَلامَهُمْ، وَفَتَحْتَ بابَ فَهْمي بِلَذيذِ مُناجاتِهِمْ، وَاِنّي

از گوش من شنیدن سخنشان را و باز کردی درب فهمم را به مناجات لذیذ ایشان و من اکنون

اَسْتَاذِنُكَ يا رَبِّ اوَّلاً، وَاَسْتَاْذِنُ رَسُولَكَ، صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَ الِهِ ثانِياً،

ای پروردگارم اولاً از تو اذن می طلبم و ثانیاً از رسول تو صلی اللّه علیه و آله

وَاَسْتَاْذِنُ خَليفَتَكَ الْأِمامَ الْمَفْروُضَ عَلَيَّ طاعَتُهُ فُلانَ بْنَ فُلانٍ

اذن می گیرم و در مرحله سوم از جانشینت این امامی که اطاعتش را بر من واجب فرمودی - فلان پسر فلان -

بجاي فلان بن فلان نام ببرد آن امامي را كه مي خواهد زيارت كند و همچنين نام پدرش را ببرد مثلا اگر در زيارت امام حسين عليه السلام است بگويد الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ عليهما السلام و اگر در زيارت امام رضا عليه السلام است بگويد عَلِيَّ بْنَ مُوسَي الرِّضَا عليهما السلام و هكذا پس بگويد:

وَالْمَلائِكَةَ الْمُوَكَّلينَ

و فرشتگانی که موکل

بِهذِهِ الْبُقْعَةِ الْمُبارَكَةِ ثالِثاً، ءَاَدْخُلُ يا رَسُولَ اللَّهِ، ءَاَدْخُلُ يا حُجَّةَ اللَّهِ

بر این بقعه مبارکه هستند اذن می طلبم آیا داخل شوم ای رسول خدا؟ آیا داخل شوم ای حجت خدا؟

ءَاَدْخُلُ يا مَلآئِكَةَ اللَّهِ الْمُقَرَّبينَ الْمُقيمينَ في هذَا الْمَشْهَدِ، فَاْذَنْ لي

آیا داخل شوم ای فرشتگان مقرب خدا که در این زیارتگاه اقامت دارید؟ پس اذنم بده

يا مَوْلايَ في الدُّخُولِ، اَفْضَلَ ما اَذِنْتَ لِأَحَدٍ مِنْ اَوْلِيآئِكَ، فَاِنْ لَمْ اَكُنْ

ای مولای من برای داخل شدن بهترین اذنی را که به یکی از دوستانت می دهی که اگر من

اَهْلاً لِذلِكَ، فَاَنْتَ اَهْلٌ لِذلِكَ

شایسته آن نیستم مسلماً تو شایسته آنیشایسته آن نیستم مسلماً تو شایسته آنی

پس ببوس عتبه مباركه را و داخل شو و بگو:

بِسْمِ اللَّهِ وَبِاللَّهِ وَفي سَبيلِ اللَّهِ، وَعَلي مِلَّةِ رَسوُلِ اللَّهِ صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَ الِهِ،

به نام خدا و به یاد خدا و در راه خدا و بر کیش رسول خدا - که درود خدا بر او و آلش باد -

اَللَّهُمَّ اغْفِرْ لي وَارْحَمْني وَتُبْ عَلَيَّ، اِنَّكَ اَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحيمُ.

خدایا بیامرز مرا و به من رحم کن و توبه ام بپذیر که براستی توئی توبه پذیر مهربان

دوم اذن دخولي است كه علامه مجلسي رحمة الله عليه از نسخه اي قديمه از مؤلفات اصحاب براي دخول در سرداب مقدس و بقاع منوره ائمه عليهم السلام نقل فرموده و آن چنان است كه مي گويي :

اللَّهُمَّ اِنَ هذِهِ بُقْعَةٌ طَهَّرْتَها وَعَقْوَةٌ شَرَّفْتَها، وَمَعالِمُ زَكَّيْتَها، حَيْثُ اَظْهَرْتَ

خدایا این بقعه ای است که تو پاکش کردی و درباری است که شرافتش دادی و جایگاههائی است که پاکیزه اش ساختی زیرا آشکار کردی

فيها اَدِلَّةَ التَّوْحيدِ، وَاَشْباحَ الْعَرْشِ الْمَجيدِ، الَّذينَ اصْطَفَيْتَهُمْ مُلُوكاً

در آنها راهنماهای توحید و تمثالهای عرش مجید را آنانکه برگزیدیشان به عنوان فرمانروا

لِحِفْظِ النِّظامِ، وَاخْتَرْتَهُمْ رُؤَسآءَلِجَميعِ الْأَنامِ، وَبَعَثْتَهُمْ لِقِيامِ الْقِسْطِ

برای حفظ نظام جهان وانتخابشان کردی به عنوان ریاست برای همه مردم و برانگیختی آنهارا به منظور برپاداشتن عدالت

فِي ابْتِداءِ الْوُجُودِ اِلي يَوْمِ الْقِيمَةِ، ثُمَّ مَنَنْتَ عَلَيْهِمْ بِاسْتِنابَةِ

از آغاز هستی تا روز رستاخیز سپس بر آنها منت نهادی که ایشان را جایگزین

اَنْبِيآئِكَ لِحِفْظِ شَرائِعِكَ وَاَحْكامِكَ، فَاَكْمَلْتَ بِاسْتِخْلافِهِمْ رِسالَةَ

پیمبرانت کردی تا شرایع دین و احکام تو را حفظ کنند و بدین ترتیب با جایگزین کردنشان موضوع رسالت پیمبران

الْمُنْذِرينَ، كَما اَوْجَبْتَ رِياسَتَهُمْ في فِطَرِ الْمُكَلَّفينَ، فَسُبْحانَكَ مِنْ

بیم دهنده را کامل گرداندی چنانچه واجب کردی ریاست آنها را در سرشت آنانکه مکلف هستند پس منزهی تو

اِلهٍ ما اَرْاَ فَكَ، وَلا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ مِنْ مَلِكٍ ما اَعْدَلَكَ، حَيْثُ طابَقَ

ای معبود من که چه اندازه مهربانی و معبودی نیست جز تو ای پادشاه که براستی چقدر دادگری زیرا که مطابق آمد

صُنْعُكَ ما فَطَرْتَ عَلَيْهِ الْعُقُولَ، وَوافَقَ حُكْمُكَ ما قَرَّرْتَهُ فِي

آنچه را ساختی باآنچه که خردها را بر آن سرشتی و موافق آمد حکم و دستور تو آنچه را در

الْمَعْقُولِ وَالْمَنْقُولِ، فَلَكَ الْحَمْدُ عَلي تَقْديرِكَ الْحَسَنَ ِ الْجَميلِ، وَلَكَ

امور عقلی و نقلی مقرر داشتی پس حمد تو را سزا است بر این اندازه گیری نیکو و زیبایت و

الشُّكْرُ عَلي قَضآئِكَ الْمُعَلَّلِ بِاَكْمَلِ التَّعْليلِ، فَسُبْحانَ مَنْ لا يُسْئَلُ

سپاسگزاری تو را است بر این قضاء و تقدیرت که کاملترین جهت و علت را دارا است پس منزه است آنکس که از کاری که کند

عَنْ فِعْلِهِ، وَلا يُنازَعُ في اَمْرِهِ، وَسُبْحانَ مَنْ كَتَبَ عَلي نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ

بازخواست نشود و در فرمانش کسی نزاع نکند و منزه است آنکه به عهده گرفته بر خویش مهر و رحمت را

قَبْلَ ابْتِدآءِ خَلْقِهِ، وَالْحَمْدُللَّهِ ِ الَّذي مَنَّ عَلَيْنا بِحُكَّامٍ يَقُومُونَ مَقامَهُ

پیش از آنکه آغاز آفرینش کند و ستایش خاص خدائی است که منت گذارد بر ما به وجود فرمانروائی که جانشین اویند

لَوْ كانَ حاضِراً فِي الْمَكانِ، وَلا اِله اِلَّا اللَّهُ الَّذي شَرَّفَنا بِاَوْصِيآءَ

اگر فرضاً او در جائی حاضر می شد و معبودی نیست جز آن خدائی که ما را شرافت دادی به اوصیائی

يَحْفَظُونَ الشَّرايِعَ في كُلِّ الْأَزْمانِ، وَاللَّهُ اَكْبَرُ الَّذي اَظْهَرَهُمْ لَنا

که حفظ کنند شرایع را در هر زمان و خدا بزرگتر (از توصیف) است آشکارشان کرد بوسیله

بِمُعْجِزاتٍ يَعْجُزُ عَنْهَا الثَّقَلانِ، لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاَّ بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظيمِ،

معجزاتی که عاجزند از آوردنش جن و انس جنبش و نیروئی نیست جز به خدای والای بزرگی

الَّذي اَجْرانا عَلي عَوآئِدِهِ الْجَميلَةِ فِي الْأُمَمِ السَّالِفينَ، اَللّهُمَّ فَلَكَ

که مقرر داشت برای ما آن نعمتهای نیکی را که به امتهای گذشته عنایت کرده بود خدایا پس تو را است

الْحَمْدُ وَالثَّنآءُ الْعَلِيُّ، كَما وَجَبَ لِوَجْهِكَ الْبَقآءُ السَّرْمَدِيُّ، وَكَما

حمد و ثنای والا چنانچه واجب آمد برای ذات بقاء ابدی تو و چنانکه

جَعَلْتَ نَبِيَّنا خَيْرَ النَّبِيّينَ، وَمُلُوكَنا اَفْضَلَ الْمَخْلُوقينَ، وَاخْتَرْتَهُمْ عَلي

قرار دادی پیمبر ما را بهترین پیمبران و امامان ما را بهترین آفریدگان و برگزیدیشان از روی

عِلْمٍ عَلَي الْعالَمينَ، وَفِّقْنا للِسَّعْيِ اِلي اَبْوابِهِمُ الْعامِرَةِ اِلي يَوْمِ

دانش بر تمام جهانیان ما را موفق دار برای شتافتن به سوی درگاههای آبادشان تا روز

الدّينِ، وَاجْعَلْ اَرْواحَنا تَحِنُّ اِلي مَوْطِئَ اَقْدامِهِمْ، وَنُفُوسَنا تَهْوِي النَّظَرَ

قیامت و ارواح ما را چنان کن که مشتاقانه جای پای ایشان را بپویند و نفوس ما را هواخواه نگاه کردن

اِلي مَجالِسِهِمْ وَعَرَصاتِهِمْ، حَتَّي كَاَ نَّنا نُخاطِبُهُمْ في حُضُورِ

به مجالسشان و آستانهاشان گردان بطوری که گویا در حضور خودشان

اَشْخاصِهِمْ، فَصَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنْ سادَةٍ غائِبينَ، وَمِنْ سُلالَةٍ طاهِرينَ،

با آنها سخن می گوئیم پس درود خدا بر ایشان
آن آقایان غایب از نظر و آن پاک نژادان

وَمِنْ اَئِمَّةٍ مَعْصُومينَ، اَللّهُمَّ فَاْذَنْ لَنا بِدُخُولِ هذِهِ الْعَرَصاتِ، الَّتِي

و امامان معصوم خدایا پس اذنمان بده به وارد شدن به این آستانهائی که

اسْتَعْبَدْتَ بِزِيارَتِها اَهْلَ الْأَرَضينَ وَالسَّمواتِ وَاَرْسِلْ دُمُوعَنا

به عبادت وادار کردی بوسیله زیارتشان اهل زمینها و آسمانها را و جاری کن اشکهای ما را

بِخُشُوعِ الْمَهابَةِ، وَذَلِّلْ جَوارِحَنا بِذُلِّ الْعُبُودِيِّةِ وَفَرْضِ الطَّاعَةِ،

بوسیله خشوع در برابر مهابت و بزرگیت و خوار گردان اعضا و جوارح ما را بخواری بندگی و فرض اطاعت

حَتَّي نُقِرَّ بِما يَجِبُ لَهُمْ مِنَ الْأَوْصافِ، وَنَعْتَرِفَ بِاَنَّهُمْ شُفَعآءُ

تا اقرار کنیم به اوصافی که برای ایشان واجب است و اعتراف کنیم که آنها شفیعان

الْخَلايِقِ اِذا نُصِبَتِ الْمَوازينُ في يَوْمِ الْأَعْرافِ، وَالْحَمْدُ للَّهِ ِ وَسَلامٌ

خلقند در آن هنگام که میزانها در روز اعراف (یعنی روز قیامت) نصب گردد و حمد خاص خدا است و سلام

عَلي عِبادِهِ الَّذينَ اصْطَفي مُحَمَّدٍ وَ الِهِ الطَّاهِرينَ.

بر بندگان برگزیده اش محمد و آل پاکشان باشد

پس ببوس عتبه را و داخل شو در حالتي كه خاشع و گريان باشي پس بدرستيكه آن اذن دخول است از ايشان صلوات الله عليهم أجمعين.