شیخ عباس بن محمدرضا بن ابی‌القاسم قمی، مشهور به محدث قمی از افاضل علمای قرن 14ق بود.
او پس از تحصیلات مقدماتی در قم، در سال 1316ق عازم نجف شد و از محضر میرزا حسین نوری استفاده کرد و در تألیفات استادش مساعدت نمود.
پس از فوت استاد، به قم عزیمت کرد و به تالیف کتب ارزنده پرداخت.
از آثار ایشان، کتاب مَفاتیح‌الجَنان است که در خانه هر فرد شیعی در کنار قرآن و نهج‌البلاغه قرار گرفته است.
از دیگر آثار وی می‌توان به الاَنوارُ البَهیَّة فی تَواریخُ الحُجَج الالهیَّة، الباقیاتُ الصّالِحات فی الاَدعِیَةِ وَ الصَّلواتِ المُستَحَبّات، سَفینَةُالبِحار و مَدینَةُ الْحِکَمْ و الاثارْ، غایَةُالْمَرام فی مَناقِبُ المُرْتَضَویه و مَنازِلُ الاخِرَه اشاره نمود.
محدث قمی پس از عمری خدمت به اسلام و تحمل سختی به ویژه در اواخر عمر که مصادف با دولت ضددینی رضاخانی بود، در ذی‌الحجّه سال 1359 ق در 65 سالگی بدرود حیات گفت و در صحن مطهر امام علی(ع) در جوار استادش مرحوم حاج میرزا حسین نوری به خاک سپرده شد.