23 ذی القعده
مرگ زبیر بن بکار قرشی (256 ق)
ابوعبدالله، زبیر بن بکار بن عبدالله بن مصعب بن ثابت بن عبدالله بن زبیر، در حدود سال 172 قمری، در حجاز به دنیا آمد و در همان سرزمین رشد کرد و در مکه معظمه، به قضاوت منصوب گردید.
پیش از او، پدرش بکار بن عبدالله، قاضی مکه بود و پس از مرگ بکار، بنا به فرمان متوکل عباسی [دهمین خلیفه عباسیان] زبیر بن بکار، به این مقام برگزیده شد و تا آخر عمرش، منصب قضاوت را بر عهده داشت(1) و به میل و خواست خلفای عباسی [یعنی: متوکل، منتصر، مستعین، معتز و مهتدی] در میان مردم داوری می نمود.
وی از علمای اهل سنت و از نَسَب شناسان معروف عرب بود و کتاب های چندی در أنساب و تاریخ، به رشته تحریر درآورد.
اسامی برخی از تألیفاتش، عبارتند از:
1- أنساب قریش؛(2)
2- الاختلاف؛(3)
3- الاوس و الخزرج؛(4)
4- العقیق؛(5)
5- النحل؛(6)
زبیر بن بکار، همانند جدش عبدالله بن زبیر، از جهت اعتقادی، از مخالفان و دشمنان اهل بیت(ع) بود و نسبت به مقام شامخ امیرمؤمنان(ع) دشمنی و کینه زیادی داشت.
(7)
وی به خاطر اختلاف با یکی از طالبیین و سوگند دادنش به محراب و قبر رسول خدا(ص)، به بیماری برص [پیسی] گرفتار و پاهایش به آن، مبتلا شده بود.
(8)
سرانجام در 23 ذی قعده سال 256 قمری، در 84 سالگی، در مکه معظمه، به کام مرگ گرفتار آمد و به سرای مکافت منتقل گردید.
(9)
1- کشف الیقین (علامه حلی)، ص 470
2- کشف الظنون (حاجی خلیفه)، ج1، ص 179
3- ایضاح المکنون (اسماعیل پاشا بغدادی)، ج2، ص 264
4- همان، ص 276
5- همان، ص 314
6- همان، ص 342
7- کشف الیقین، ص 470
8- وقایع الایام (شیخ عباس قمی)، ص 99
9- کشف الیقین، ص 470؛ وقایع الایام، ص 99