22 شوال
تولد کسایی مروزی(341 ق)
ابواسحاق کسایی مروزی، از نخستین شاعران فارسی‌گو و پیرو مذهب تشیع بود.
او در اواسط عمر به سبب دگرگونی احوالش از مدح حاکمان و ملوک توبه کرد و به پارسائی و عبادت پرداخت‌و کوشید، موعظه و حکمت را در شعر فارسی به کمال رساند.
وی در اواخر عهد سامانی و اوایل دوره غزنوی می‌زیست.
در زمان غزنویان، تهاجم فرهنگی علیه تشیع گسترش یافت و ناصبیان در مجامع عمومی به شدت علیه مکتب اهل بیت(س) بدگوئی می‌کردند.
در برابر آنها، کسائی با سرودن اشعاری در مدح خاندان عصمت و طهارات(س) پرداخت.
به علاوه وی نخستین شاعر فارسی‌گوست که به مرثیه‌سرائی برای امام حسین(ع) پرداخته است.
در ادامه به دو شعر وی، در وصف امیرمومنان(ع) و عاشورا اشاره می‌کنیم:
فهم کن گر مؤمنی فضل امیرالمؤمنین فضل حیدر، شیر یزدان، مرتضای پاک دین
.
.
.
ای نواصب گر ندانی فضل سرّ ذوالجلال آیت"قربی" نگه کن و آنِ "اصحاب الیمین"
"لافتی الاّ علی" برخوان و تفسیرش بدان یا که‌گفت و یا که داند‌گفت جز"روح‌الامین".
.
.
میراث مصطفی را فرزند مرتضی را مقتول کربلا را تازه کنم تولا
پاکیزه آل یاسین، گمراه و زار و مسکین وان کینه های پیشین آن روز گشته پیدا
آن پنج ماهه کودک، باری چه کرد ویحک! کز پای تا به تارک مجروح شد، مفاجا
آن زینب غریوان، اندر میان دیوان آل زیاد و مروان نظّاره گشته، عمدا