پس از سرکوب قیام 19 دی 1356 مردم قم، رژیم طاغوت کوشید همانند مقابله با نهضت 15 خرداد با ایجاد اختناق، از گسترش نهضت و فراگیری قیام مردم قم در دیگر شهرهای کشور جلوگیری کند.
در مقابل، روحانیت مبارز نیز تمهیدات وسیعی برای مقابله با رژیم اندیشید.
یکی از این تمهیدات آگاه کردن جهانیان از سیاستهای ستمشاهی بود.
در سوم بهمن 1356 آنان طی نامهای به کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد از اوضاع حاکم برکشور، به شدت انتقاد نمودند و مدعیان جهانی حقوقبشر را به مهار رژیم درندهخوی پهلوی فراخواندند.
در بخشی از این نامه با اشاره به شرایط جاری در ایران و دیدار کارتر، رئیس جمهور وقت آمریکا با شاه آمده است: "حقوق ملت شریف ایران، پایمالِ اغراضِ شوم دودمان ننگین پهلوی شده و هر روز، زنجیر اسارت و بردگی را بر دست و پای ملت ما محکمتر ساختهاند.
با کمال تأسف و تأثّر، کارتر، رئیس جمهور آمریکا، که خود را مرد صلح میداند و از انسان دوستی سخن میگوید، 35 میلیون جمعیت با شرف و مسلمان را فدای شاه خائن و مزدور و نوکر بی قید و شرط خود میکند.
" در این نامه، سپس به دستگیری روحانیون مبارز توسط رژیم اشاره شد و ضمن گلایه از اسارت آنان در زندان، عنوان گردید: "رهبر عالیقدر مسلمانان، آیت اللَّه العظمی خمینی، متجاوز از 14 سال است که به جرم اعتراض به احیای کاپیتولاسیون در ایران و دفاع از حقوق ملت و قوانین حَقّه اسلامی، دور از وطن و در تبعید به سر میبرند و کمیسیون حقوق بشر، کوچکترین اقدامی در این زمینه نکرده است.
اخیراً عدهای از روحانیون مبارز از جمله آیت اللَّه عبدالرحیم ربانی شیرازی و سید علی خامنهای و.
.
.
را به جرم پشتیبانی از قائد بزرگ اسلام و دفاع از حقوق ملت، به نقاط بد آب و هوا تبعید کردهاند.
آیا کمیسیون حقوق بشر از آن چه در ایران میگذرد، آگاه است؟ و آیا در برابر همه آدمکُشیها و بیدادگریها، عکس العملی نشان داده است؟"
در پایان نامه روحانیت مبارز خواستهای ملت ایران در 14 بند بیان شد که اهم آنها "بازگشت سریع امام خمینی، آزادی دانشجویانی که در جریانهای مختلف تهران و شهرستانها دستگیر شدهاند، آزادی زندانیان سیاسی، بازگشت تبعیدشدگان و آزادی اجتماعات و بیان و قلم و رفع منع از منابر وعاظ محترم" بود.