2- برقراری مجدد حاکمیت ایران بر جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و کوچک (1350 ش)
جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک تا سال 1283 ش (1904 م) که برای نخستین بار ناوهای جنگی انگلستان در ساحل آنها پهلو گرفته بودند، جزیی از خاک ایران و تحت اداره بندرلنگه از توابع استان فارس بودند.
در این سال، انگلستان این جزایر را به اشغال خود درآورد و ضمن پایین کشیدن پرچم ایران، مأمورین گمرک ایران را از آنجا اخراج نمود که این عمل شدیداً مورد اعتراض دولت وقت ایران قرار گرفت.
یک سال بعد، دولت انگلستان به علت ضعف حکومت مرکزی ایران، با یک اقدام موذیانه، پرچم امیرنشین شارجه را بر فراز جزایر مزبور به اهتزاز درآورد.
آل قاسم، شیوخ شارجه، اصلا اهل بندرلنگه بودند و تابعیت ایرانی داشتند.
آنها طی د‌هه‌های قبل همراه با طایفه‌شان با اجازه حاکم بندر لنگه و برای صید مروارید در جنوب خلیج فارس ساکن شده بودند.
در طول اشغال 64 ساله این جزایر از سال 1283 تا 1347 ش دولت ایران حتی در بدترین شرایط سیاسی از اعتراض به اشغال آنها خودداری نکرد.
پس از جنگ جهانی دوم که قدرت انگلیسی‌ها در خلیج فارس کاهش یافت، دولت انگلستان کوشید همزمان با تخلیه این سه‌جزیره و اعلام موافقت ضمنی برای واگذاری آنها به ایران، شیخ‌نشین شارجه را هم برای ادعای مالکیت بر این جزیره تشویق کند، تا مانند منازعه دائمی بین هند و پاکستان بر سر کشمیر، زمینه یک منازعه دائمی بین اعراب و ایران بر سر جزایر خلیج فارس ایجاد شود.
در سال 1350 ش دولت ایران به دنبال واگذاری بحرین و به رسمیت شناختن استقلال آن، درصدد برآمد به نحوی، حیثیت از دست رفته خود را جبران کند و با اعزام نیروی دریایی به جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک، بازگشت این جزایر به حاکمیت ملی را یک توفیق بزرگ جنگی قلمداد کرد.
یک روز بعد، از اتحاد چند شیخ نشین حاشیه خلیج فارس، دولت امارات متحده عربی اعلام موجودیت کرد و این دولت بلافاصله مدعی مالکیت جزایر سه‌گانه شد.