حکیم ابوالقاسم فردوسی در سال 313 شمسی(329 هجری قمری) در روستای "باژ" از ناحیه طابران طوس متولد شد.
وی در خانواده‌ای فرهیخته و مرفه رشد کرد و به تحصیل علوم مختلف پرداخت تا اینکه به ادبیات فارسی، تاریخ و سایر علوم رایج زمان خود آشنایی کافی یافت.
آنچه که از متون مختلف مشخص می‌شود، او مسلمان و شیعه بوده و به پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) عشق وافری داشت.
اثر مشهور وی، شاهنامه است که در شمار بهترین آثار حماسی عالم است.
شاهنامه بر اثر مقبولیت در میان طبقات مختلف مردم ایران، الگوی بسیاری از شاعران حماسه‌سرا واقع شد.
وی در شاهنامه با کنایه‌های بسیار خلافت عباسی را با ضحاک و سلطان تشیع‌ستیز غزنوی را با افراسیاب مقایسه می‌کند و در مقابل، اهل بیت(س) را به کشتی نجات و چراغ هدایت توصیف می‌کند.
پادشاهِ آرمانی، در اندیشه فردوسی، به حاکم مطلوب شیعه بسیار شباهت دارد و باید پاک‌دامن و از پدر و مادری پاک‌دامن باشد.
به علاوه اهل صیانت نفس، دادگر، زنده کننده دین، مبارزه کننده با بددینان و بداندیشان و کوشا در آبادانی زمین باشد.
فردوسی در سال 411 هجری قمری درگذشت و در طوس مدفون شد.