رضی الدین سیدعلی بن موسی بن جعفر معروف به سید بن طاووس در سال 589 ق در شهر حلّه عراق به دنیا آمد.
وی در ابتدا از محضر پدرش، سعدالدین ابوابراهیم و جدش وَرّام ابن ابی فراس، استفاده کرد و از دیگر بزرگان حلّه نیز بهره وافی بُرد.
شهره سید به زودی در سراسر عراق پیچید و او پس از مدتی راهی بغداد گردید.
سید در مدت 15 سالی که در پایتخت بود، بارهابه قضاوت، وزارت و دیگر امور دولتی فرا خوانده شد که هر بار به طریقی آن مشاغل را نمی‌پذیرفت.
سال‌های پایانی عمر شریف سید در زادگاهش سپری شد و به تدریس و تالیف پرداخت.
او از دانشمندان پر کار مسلمان به شمار می‌رفت، چنانکه آثار متنوعی در علم کلام، اخلاق، فقه و حدیث از او به جای مانده است.
یکی ازتالیفات مهم سید بن طاووس به نام اَللُّهُوف، درباره‌ی وقایع روز عاشورا است که از کتب معتبر تاریخ اسلام به شمار می‌رود.
کتاب مهم دیگر او المَلاحِمُ و الفِتَن فی ظهور آثار الحُجّه نام دارد که در مورد رویدادهای قبل و هنگام ظهور حضرت مهدی(عج) است.
سیدبن طاووس، شاگردان فاضلی پرورش داد که پدر علامه حلی و علامه حلی از آن جمله‌اند.
در اواخر عمر سیدبن طاووس و حضور او در بغداد، این شهر در محاصره لشکریان متوحش مغول قرار گرفت.
هلاکوخان مغول در این هنگام سید را فراخوانده، امان نامه‌ای برای او و یارانش صادر کرد.
سید که در پی راهی برای بیرون بُردن مؤمنان از پایتخت بود، هزار تن را گرد آورده، با حمایت سربازان هلاکوخان، آنان را به حِلّه رساند.
پس از آن بار دیگر به بغداد بازگشت تا شاید مؤمنی را از دردی برهاند یا بی‌گناهی را از کیفر رهایی بخشد.
سرانجام سید بن طاووس، سرور فقیهان عراق در 5 ذی القعده سال 664 ق دعوت حق را لبیک گفت و به دیدار معبود شتافت.
سید قبلاً کفن خود را تهیه کرد و آن را در حج بیت‌الله الحرام، لباسِ احرام خود قرار داد.
همچنین آن کفن را در کعبه معظّمه و روضات مطهّره پیامبر اکرم(ص) و ائمه بقیع(ع) و عراق متبرک کرده و آن را وسیله شفاعتِ آن بزرگواران قرار داده بود.
وفات سیدبن طاووس در 75 سالگی در بغداد روی داد و بدنِ وی را در نجف به خاک سپردند.