15 رمضان المبارک
میلاد مسعود امام حسن مجتبی(ع)(3 ق)
امام حسن بن علی بن ابی طالب(ع)، معروف به مجتبی(ع)، دومین امام شیعیان است.
وی در پانزدهم ماه مبارک رمضان سال دوم و به روایتی صحیح تر، سال سوم هجری قمری در حیات جدش پیامبراکرم(ص) در مدینه منوره دیده به جهان گشود.
(1)
پدرش امام علی ابن ابی طالب(ع)، جانشین و داماد پیامبر(ص) و نخستین امام شیعه و چهارمین خلیفه اسلامی و مادرش حضرت فاطمه زهرا(س) دختر رسول گرامی اسلام(ص) و برترین زنان جهان آفرینش می باشد.
امام حسن مجتبی(ع) در فضا و خانواده ای دیده به جهان گشود که مهبط وحی و محل نزول فرشتگان الهی بود؛ همان خانواده ای که به گواهی قرآن مجید، تمامی اعضای آن، پاک و پاکیزه بوده و هیچ گونه پلیدی و پلشتی در آن ها راه ندارد(2) و بدین جهت مورد تحسین و تمجید مکرر خداوند متعال در قرآن کریم قرار گرفته اند.
امام حسن مجتبی(ع) نخستین فرزند حضرت علی(ع) و فاطمه زهرا(س) بود، بدین جهت تولد وی، موجب شادمانی آن دو و پیامبر اسلام(ص) و تمامی محبان اهل بیت(ع) گردید.
پیامبر(ص) در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه خواند و بنا به درخواست پدر و مادرش، از جانب خدای متعال، نام "حسن" را برایش برگزید.
(3)
لقب های امام حسن مجتبی(ع) عبارتند از: سبط اکبر، سبط اول، طیب، قائم، حجت، تقی، زکی، مجتبی، وزیر، اثیر، امیر، امین، زاهد و برّ.
ولیکن معروفترین آن ها، لقب شریف "مجتبی" است و شیعیان وی را "کریم اهل بیت" می نامند.
کنیه وی، ابومحمد بوده است.
(4)
امام حسن مجتبی(ع) مور علاقه شدید پیامبراسلام(ص) بود،(5) بدین جهت از آغاز طفولیت در دامن مهرانگیز جدش رسول خدا(ص)، پدرش امیرمؤمنان علی(ع) و مادرش فاطمه زهرا(س) رشد و کمال یافت و به عنوان یک انسان کامل و یک امام عادل و شایسته برای جهانیان به ارمغان آورده شد.
پیامبراسلام(ص) در حدیثی، درباره مقام و فضیلت نور دیده اش حسن مجتبی(ع) فرمود: اما حسن، به درستی که وی پسر و فرزند من و از من است.
او نور چشمم، روشنایی قلبم و میوه دلم می باشد.
وی، سرور جوانان اهل بهشت و حجت خدا بر امت است.
فرمان او، فرمان من است و گفتار او، گفتار من است.
هر که از او پیروی کند، از من پیروی کرده است و هر که از دستور او سرپیچی کند، از من سرپیچی کرده و از من نیست.
من هر گاه به او نظر می کنم به یاد جریانات پس از خود می افتم که وی را تضعیف می کنند؛ حال او به همان گونه ادامه می یابد، تا این که از روی ستم و دشمنی، وی را با زهر به شهادت می رسانند.
در آن هنگام، فرشتگان آسمان در مرگش گریه می کنند.
هم چنین هر چیزی ]در روی زمین[ از جمله پرندگان آسمان، ماهی های دریاها و اقیانوس ها در فقدان او سوگوارند.
(6)
1- الارشاد (شیخ مفید)، ص 346؛ رمضان در تاریخ (لطف الله صافی گلپایگانی)، ص 107؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج1، ص 219؛ کشف الغمه (علی بن عیسی اربلی)، ج2، ص 80؛ تاریخ الطبری، ج2، ص 213؛ البدایه و النهایه (ابن کثیر)، ج8، ص 37
2- آیه تطهیر ]سوره احزاب(33)، آیه 33[
3- بحارالانوار (علامه مجلسی)، ج43، ص 238؛ کشف الغمه، ج2، ص 82
4- منتهی الآمال، ج1، ص 219؛ رمضان در تاریخ، ص 111؛ کشف الغمه، ج2، ص 86
5- منتهی الآمال، ج1، ص 220؛ کشف الغمه، ج2، ص 87؛ البدایه و النهایه، ج8، ص 37
6- بحارالانوار، ج44، ص 148