سپاهیان یزید که به دستور عبیداللَّه بن زیاد و فرماندهی عمر بن سعد وارد کربلا شده بودند، سرانجام پس از چند روز محاصره امام حسین(ع) و یاران با وفای آن حضرت، در روز دهم محرم، آن بزرگوار و صحابی ایشان را به شهادت رساندند.
سپس به خیمه‌های کاروان امام حسین(ع) تاختند و ضمن سوزاندن خیمه‌ها، به کودکان و زنان حرم اسائه ادب کردند.
سپس بازماندگان حرم امام(ع) را به اسارت بردند.
در ادامه احادیثی متناسب با منزلت امام حسین (ع) و روز عاشورا تقدیم می‌گردد:
قال رسول‌الله(ص): ألا و إنَّ الإجابَةَ تَحتَ قُبَّتِهِ والشِّفاءَ فی تُربَتِهِ (مستدرک الوسائل ، ج 10 ، ص 335)
بدانید که اجابت دعا در زیر گنبد حرم او[امام حسین(ع)]و شفا در تربت او است.
قال رسول‌الله(ص):إنَّ لِقَتلِ الحُسَینِ حَرارَةً فی قُلوبِ المُؤمِنینَ لاتَبرُدُ أبَداً (مستدرک الوسائل ، ج 10 ، ص 318)
همانا برای قتل حسین علیه السلام آتشی در دل مؤمنان است که هرگز سرد نخواهد شد.
قال رسول‌الله(ص):یا فاطِمَةُ! کُلُّ عَینٍ باکِیَةٌ یَومَ القِیامَةِ إلّا عَینٌ بَکَت عَلی مُصابِ الحُسَینِ (بحار الأنوار ، ج 44 ، ص 293)
ای فاطمه! همه چشم‌ها در روز قیامت گریان است جز چشمی که بر مصیبت‌های حسین بگرید.
قال الحسن(ع): إنَّ الَّذی یُؤتی إلَیَّ سَمٌّ یُدَسُّ إلَیَّ فَاُقتَلُ بِهِ ولکِن لایَومَ کَیَومِکَ یا أباعَبدِاللَّهِ (الأمالی، صدوق، ص 177)
آنچه به من می‌رسد، زهری است که با دسیسه به کامم ریخته می‌شود، امّا ای ابا عبد اللَّه روزی چون روز[مصیبت] تو نیست.
قال الحسین(ع): أنَا قَتیلُ العَبَرَةِ لایَذکُرُنی مُؤمِنٌ إلّا استَعبَرَ(بحار الأنوار ، ج 44 ، ص 284)
من کشته اشکم؛ هر مؤمنی مرا یاد کند ، اشکش روان شود.
قال الباقر(ع): لَو یَعلَمُ النّاسُ ما فی زِیارَةِ قَبرِ الحُسَینِ مِنَ الفَضلِ لَماتُوا شَوقاً(بحار الأنوار ، ج 101 ، ص 18)
اگر مردم می‌دانستند در زیارت مزار امام حسین‌علیه السلام چه فضیلتی است از شوق آن می‌مردند.
قال الصادق(ع): لاتَدَعْ زیارَةَ الحُسَینِ بنِ عَلِیّ‌علیه السلام یَمُدُّ اللَّهُ فی عُمرِکَ و یَزیدُ فی رِزقِکَ و یُحییکَ اللَّهُ سَعیداً ولاتَموتُ إلّاشَهیداً (وسائل الشیعه ، ج 14 ، ص 431)
زیارت امام حسین‌علیه السلام را فرو نگذار که خدا عمرت را طولانی و روزی‌ات را زیاد می‌کند و زندگی با سعادت و مرگ با شهادت به تو خواهد بخشید.
قال الصادق(ع): زِیارَةُ قَبرِ الحُسَینِ بِن عَلیّ‌علیه السلام مِن أفضَلِ ما یَکونُ مِنَ الأعمالِ(مستدرک الوسائل ، ج 10 ، ص 311)
زیارت قبر امام حسین‌علیه السلام از برترین اعمال است.
قال الصادق(ع): مَن أرادَ اللَّهُ بِهِ الخَیرَ قَذَفَ فی قَلبِهِ حُبَّ الحُسَینِ‌علیه السلام و حُبَّ زیارَتِهِ (بحار الأنوار ، ج 98 ، ص 76)
کسی که خدا خیرخواه او باشد، محبّت حسین و شوق زیارتش را در دل او می‌اندازد.
قال الصادق(ع): فی طِینِ قَبرِ الحُسَینِ الشِّفاءُ مِن کُلِّ داءٍ و هُوَ الدَّواءُ الأکبَرُ (کامل الزیارات ، ص 462 )
شفای هر دردی در تربت مزار حسین است، و آن بزرگ‌ترین درمان است.
قال الصادق(ع): إنَّ یَومَ الحُسَینِ أعظَمُ مُصیبَةً مِن جَمیعِ سائِرِ الأیّامِ (علل الشرائع ، ص 225)
روز شهادت امام حسین‌علیه السلام سوگناک‌ترین روزها است.
قال الکاظم(ع): لاتَستَغنِی شِیعَتُنا عَن أربَعٍ:.
.
.
و سُبحَةٌ مِن طِینِ قَبرِ أبی عَبدِاللَّهِ‌علیه السلام (تهذیب الأحکام، ج6، ص75)
شیعیان ما از چهار چیز بی‌نیاز نخواهند بود: .
.
.
.
و تسبیحی از تربت مزار امام حسین‌علیه السلام.
قال‌الرضا(ع): مَن کانَ یَومُ عاشوراءَ یَومَ مُصیبَتِهِ و حُزنِه ِوبُکائِهِ، یَجعَلُ اللَّهُ یَومَ القیامَةِ یَومَ فرحِهِ و سُرورِهِ (میزان الحکمه، ح 13011)
هر که عاشورا روز مصیبت و اندوه و گریه‌اش باشد، خداوند روز قیامت را روز شادی و سرورش می‌گرداند.
قال الرضا(ع): مَن تَرکَ السَّعیَ فی حَوائجِهِ یَومَ عاشُوراءَ قَضَی اللَّهُ لَهُ حَوائجَ الدُّنیا و الآخِرَةِ (علل الشرائع ، ص 227)
هر که در روز عاشورا کار و کسب خود را فرو گذارد، خداوند حاجت‌های دنیا و آخرت او را بر آورده سازد.
قال الرضا(ع):کُلُّ طِینٍ حَرامٌ [أکلُهُ] کَالمَیتَةِ و الدَّمِ.
.
.
ما خَلاطِینَ قَبرِ الحُسَینِ‌علیه السلام فَإنَّهُ شِفاءٌ مِن کلِّ داءٍ (الأمالی، طوسی، ص 319)
[خوردن] هر خاکی، مانند مردار و خون.
.
.
، حرام است، جز تربت مزار امام حسین‌علیه السلام که دوای هر دردی است.
قال الرضا(ع): إن بَکَیتَ عَلَی الحُسَینِ حَتّی تَصیرَ دُموعُکَ عَلی خَدَّیکَ غَفَرَاللَّهُ لَکَ کُلَّ ذَنبٍ أذنَبتَهُ (بحار الأنوار، ج44،ص286)
اگر بر حسین بگریی، چندان که اشک‌هایت بر گونه‌هایت جاری شود ، خداوند تمام گناهانت را می‌آمرزد.
قال الرضا(ع): کانَ أبی إذا دَخَلَ شَهرُ المُحَرَّمِ لایُری ضاحِکاً.
.
.
فَإذا کانَ یَومُ العاشِرِ کانَ ذلِکَ الیَومُ یَومَ مُصیبَتِهِ و حُزنِهِ و بُکائِهِ (وسائل الشیعه، ج 10، ص 505)
چون ماه‌محرّم می‌رسید، کسی پدرم را خندان نمی‌دید.
.
.
چون روز دهم می‌رسید آن روز، روز سوگ و اندوه و گریه او بود.
قال المهدی(ع): لأَندُبَنَّکَ صَباحاً و مَساءً و لأَبکِیَنَّ عَلَیکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً (بحار الأنوار ، ج 101 ، ص 238 )
هر صبح و شام بر تو گریه و شیون می‌کنم و در مصیبت تو به جای اشک، خون می‌گریم.