30 رجب المرجب
وفات محمد بن ادریس شافعی(204 ق)
محمد بن ادریس شافعی، پیشوای شافعی ها (یکی از چهار مذهب معروف اهل سنت) در سال 150 قمری، به هنگام وفات ابوحنیفه (پیشوای حنفیان) دیده به جهان گشود.
وی، در حدیث از مالک بن انس و ابن عیینه نقل روایت می کرد(1) و شاگردان زیادی پرورانید.
احمد بن حنبل (پیشوای حنبلیان) که خود شخصیتی معروف و صاحب رأی در فقه بود، به هنگامی که شافعی را در بغداد دیدار کرد، احترام ویژه ای برایش قائل شد و پیاده در کنار مرکب شافعی راه می رفت و عزتش را گرامی می داشت.
(2)
شافعی معتقد بود که اصل، در احکام دین، قرآن و سنت است و اگر این دو، موجود نبود، باید بر اساس آن ها قیاس کرد.
وی درباره سنت می گفت: هنگامی که سلسله روایت یک سند به پیامبر(ص) برسد و اسنادش صحیح باشد، همان سنت است.
هم چنین می گفت: اجماع بیشتر از خبر و احداست و هر خبری که صحیحا وارد شده باشد، باید به ظاهرش عمل کرد و خبری که منقطع باشد، قابل اعتنا نیست، مگر خبر منقطعی که ابن مسیب نقل کرده باشد.
(3)
شافعی در پنجاه سالگی در مصر وفات یافت و در همان جا مدفون شد.
تاریخ وفاتش، آخرین روز ماه رجب، سال 204 قمری می باشد.
(4)
وی، با این که در کلام و فقه، سنی مذهب بود، در عین حال به اهل بیت پیامبر(ص) علاقه وافر داشت، و این شعر منسوب به وی می باشد:
یا اهل بیت رسول الله، حبکم فرض من الله فی القرآن انزله
کفاکم من عظیم القدر انکم من لا یصلی علیکم لا صلاه له(5)
1- الثقات (ابن حبان)، ج9، ص 30
2- الکامل (عبدالله بن عدی)،ج1، ص 117
3- همان، ص 116
4- همان، ص 117؛ وقایع الایام (شیخ عباس قمی)، ص 331
5- وقایع الایام، ص 332