17 ربیع الاول
زادروز فرخنده امام جعفر صادق (ع) (83 ق)
امام جعفر صادق )ع( در روز جمعه، به هنگام طلوع فجر و به روایتی در روز دوشنبه، هفدهم ربیع‌الاوّل سال 83 قمری دیده به جهان گشود و عالم انسانی را با انوار طیّبه خویش تابناک نمود.
پدرش امام محمد باقر)ع ( وی را به نام عموی نیاکانش جعفر طیّار)ع(، "جعفر" نام نهاد.
حضرت جعفر بن محمد)ع( دارای یک کنیه معروف به نام "ابوعبدالله" و دو کنیه غیر معروف به نام‌های " ابواسماعیل" و " ابوموسی" بود.
هم چنین، دارای القابی چند بود که معروف‌ترین آن‌ها عبارت است از: صادق، صابر، طاهر و فاضل.
(1)
شیعیان و محبّان اهل بیت)ع( وی را به " صادق آل محمد(ص) " می‌‌شناسند.
زیرا آن حضرت، هرگز سخنی جز راست و درست، چیزی نفرمود.
پدر ارجمندش ،امام محمد باقر )ع( است که نَسَب وی با دو واسطه به امیر مؤمنان حضرت علی (ع) و با سه واسطه به پیامبر اکرم )ص( منتهی می‌‌گردد.
مادر گرامی امام جعفر صادق )ع(، فاطمه، معروف به " اُمّ فروه" از زنان نیکو سرشت، نیکوکار و نیکورفتار عصر خویش بود.
این بانوی باتقوا و متدّین، از جهت فضیلت و منقبت، سرآمد زنان روزگار خود به شمار می‌‌آمد و امام صادق)ع( در شأن و مقام وی فرمود: مادرم از زنانی بود که ایمان داشت، تقوا پیشه کرده و نیکوکاری می‌‌نمود و خدا، نیکوکاران را دوست دارد.
(2)
امام جعفر صادق )ع( به مدت دوازده سال، حیات با برکت جدّ گرامی‌‌اش امام زین العابدین )ع( را درک کرد و از مکتب تربیتی و علمی وی بهره وافر یافت.
هم چنین، آن حضرت به مدت 32 سال از وجود شریف پدرش امام محمد باقر )ع( برخوردار بود و در تمام رویدادهای مهم در کنار پدر ارجمندش قرار داشت.
مدت امامت امام جعفر صادق )ع(، 33 سال و ده ماه )از ذی حجه سال 114 تا 25 شوال سال 148 قمری ( بود و در ایّام زندگی با برکت خویش با خلافت غاصبانه چند تن از خلفای اموی و دو تن از خلفای عباسی به شرح ذیل معاصر بود:
1- عبدالملک بن مروان (65 – 86 ق (
2- ولید بن عبدالملک (86 - 96 ق (
3- سلیمان بن عبدالملک (96 – 99)
4- عمر بن عبدالعزیز (99 - 101 ق (
5- یزید بن عبدالملک (101 - 105 ق (
6- هشام بن عبدالملک (105 - 125 ق (
7- ولید بن یزید (125 - 126 ق (
8- یزید بن ولید (126 - 126 ق (
9- مروان بن محمد (126 - 132 ق (
10- ابوالعباس سفاح (132 - 136 ق (
11- منصور دوانقی (136 - 158 ق (
گفتنی است که نُه نفر اوّل از طایفه بنی امیه و دو نفر آخر از خاندان بنی عباس بودند و آن حضرت از هر دو طایفه، سختی‌‌ها و بی‌‌مهری‌‌های فراوانی دید؛ اما چون آن امام بزرگوار در انتهای دوران خلافت ستم کارانه امویان و در آغاز خلافت فریب‌کارانه عباسیان می‌‌زیست، فرصت مناسبی به دست آورد تا در زمان انتقال خلافت از یک طایفه غاصب، به طایفه غاصب دیگر و سرگرم شدن آنان به یکدیگر، مکتب اهل بیت )ع( را به مسلمانان بشناساند و زمینه ترویج و تبلیغ این مکتب را مهیّا سازد و از این راه، بیشترین بهره را نصیب اسلام و مسلمانان نماید.
آن حضرت با تشکیل حوزه علمیه و تعلیم شاگردانی مبرز، چون هشام، زراره و محمد بن مسلم، تحول شگرفی در جهان اسلام و مذهب شیعه پدید آورد و جهانیان را با اسلام ناب محمدی )ص( و مکتب حیات بخش اهل بیت )ع( آشنا ساخت.
به همین جهت، وی را پایه گذار مذهب "امامیه" دانسته و شعیان امامی اثناعشری را " شیعه جعفری" می‌‌گویند.
سرانجام این امام همام، در 65 سالگی به وسیله زهری که منصور دوانقی، به واسطه عوامل و مزدوران خود در مدینه، به آن حضرت خورانید، مسموم شد و به خاطر شدت زهر، به شهادت رسید.
تاریخ شهادت وی، 25 شوال سال 148 قمری می‌‌باشد.
امام موسی کاظم )ع( به همراه سایر فرزندان امام جعفر صادق )ع(، بدن مطهر پدر را پس از غسل، کفن و نماز، در جوار قبر پدر و جدش و عموی پدرش در قبرستان بقیع به خاک سپردند.
(3)
1- تاج‌الموالید )از مجموعه نفیس(، ص 43؛ الارشاد، ص 525 وکشف الغمّة، ج 2، ص 369
2- همان
3- نک: الارشاد، ص 525؛ کشف الغمّة، ج 2، ص 369؛ زندگانی چهارده معصوم )ع( )ترجمه اعلام الوری(، ص 376؛ منتهی الآمال، ج 2، ص 121 و موسوعة الامام الصادق )ع(، ج 1-2