2 تیر
طرح اجباری شدن کلاه شاپو برای مردان (1306 ش)
رضاخان پهلوی که از سوی یک حلقه شبه روشنفکری وابسته به استعمار پیر مدیریت می‌شد، پس از به دست گرفتن قدرت، مأموریت یافت مظاهر دینی و فرهنگ بومی مردم ایران را نابود کرده و فرهنگ اجانب را در ایران حاکم کند.
وی بر اثر اندیشه‌های تقی‌زاده، فروغی، آخوندزاده و.
.
.
بر این باور بود که باید مردم ایران را از فرق سر تا نوک پا، فرنگی کند و با تغییر لباس، خط و زبان و.
.
.
ایران را به ممالک مترقی نزدیک سازد! در همین راستا، مبارزه با لباس ایرانی و حجاب در دستور کار وی قرار گرفت.
از آنجائی که برخورد ابتدائی وی با حجاب زنان ممکن بود قیام‌هائی را برای براندازی حکومت پهلوی موجب گردد، در آغاز، تغییر لباس مردان اجرائی شد.
به همین جهت، دولت طی فرامینی اعلام کرد که پوشش متحدالشکل و استفاده از کلاه شاپو برای مردان اجباری است.
این دستور ابتدا در مورد وزرا، وکلا و رؤسای ادارات و مستخدمان دولت اجرا گردید.
سپس برای مدارس اجباری شد.
دراین میان، بازاریان از تغییر لباس ناراضی بوده و با تمام فشار و توصیه‌های کلانتری‌ها، از آن روی گردان بودند.
از سوی دیگر، چون قانون برای پوشیدن لباس کوتاه و کت و شلوار وجود نداشت و بسیاری از طبقات مردم، مایل نبودند از لباس اجدادی خود دست بکشند و بر خلاف آموزه‌های اسلامی، لباس کفار را بپوشند، بنابراین چالش های شدیدی بین مردم و دولت رضاخانی به وجود آمد.
دستگاه حاکم، برای اینکه بتواند نظر خود را بر مردم تحمیل کند، کوشید به این اقدام، صورت قانونی بدهد.
به همین منظور با اشاره دربار به مجلس، نمایندگان با تصویب طرحی، در دوم تیرماه 1306 استفاده از کلاه شاپو را اجباری اعلام کردند.
این طرح آشکارا با احکام اسلامی ناسازگار بود، چرا که تشبه به لباس کفار را نه تنها جایز بلکه اجباری می‌ساخت.
بدیهی بود که اگر بر اساس متمم قانون اساسی مشروطیت، نظارت علمای طراز اول بر مصوبات مجلس محقق شده بود، چنین قانونی هیچگاه تصویب نمی شد.
با تصویب این طرح، ماموران دولت بر فشار خود بر مردم افزودند و آن را در سطح کشور رایج ساختند.
در مقابل، اشخاص بسیاری بودند که در مخالفت با این طرح، دیگر به سر کسب و کار خود نرفتند و خانه‌نشین شدند.