آیت‌اللَّه میرزا محمدتقی گلشن حائری شیرازی رهبر انقلاب مسلمانان عراق علیه اشغالگران انگلیس، در حدود سال 1232 ش(1270 ق) در شیراز و در خاندانی صالح به دنیا آمد.
او پس از طی دوران کودکی، به همراه پدر راهی کربلا شد و پس از اتمام مقدمات و سطوح، در درس میرزای بزرگ شیرازی در سامرا، شرکت کرد.
آیت‌اللَّه حائری شیرازی پس از چندی در شمار فاضل‌ترین شاگردان میرزای بزرگ قرار گرفت و خود نیز به تدریس پرداخت.
پس از رحلت میرزای شیرازی، جمع زیادی از شاگردان وی، جذب حوزه درسی آیت‌اللَّه حائری شیرازی گردیدند و در همین ایام بود که ایشان به میرزای دوم شهرت یافت.
از محضر میرزای شیرازی دوم، شاگردان فاضلی چون حضرات آیات شیخ عبدالکریم حائری یزدی، سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی، محمدعلی شاه آبادی، شیخ آقابزرگ تهرانی، سیدجمال الدین گلپایگانی و محمدجواد بلاغی نجفی پرورش یافتند.
اواخر عمر میرزای دوم، مصادف با اشغال عراق توسط استعمارگران انگلیسی بود.
ایشان که یکی از محبوب‌ترین چهره‌های عراق و مشهور به علم و تقوی و غیرت و شهامت دینی بود، همزمان با تجاوز انگلیسی‌ها به جنوب عراق، با فتوای معروف خود، مردم عراق را به قیام علیه انگلیسی‌ها دعوت کرد و انقلاب معروف به عشرین(1920) را در عراق شکل داد.
انگلیسی‌ها که از تسلط مستقیم بر عراق ناامید شدند، تصمیم گرفتند فردی مسیحی را بر عراق حاکم کنند.
این امر نیز با مخالفت میرزای شیرازی دوم و علمای دیگر قرار گرفت.
صدور فتوای میرزا بار دیگر استعمار پیر را با عقب نشینی مواجه ساخت.
انگلیسی‌ها که حضور این عالم مجاهد را برای تداوم سیطره خویش بر عراق مانع می‌دیدند با دسیسه عمّال خویش وی را مسموم ساختند.
آن بزرگوار در ششم شهریور 1299 ش برابر با 13 ذی‌حجه 1338 ق در 68 سالگی به لقاءاللَّه پیوست.
پیکر این عالم ربانی پس از تشییعی با شکوه در صحن مطهر امام حسین(ع) به خاک سپرده شد.