اندلس سرزمینی است در جنوب غربی اروپا که شامل کشورهای اسپانیا، پرتغال و جبل الطارق(تحت اشغال انگلیس) می‌باشد.
این سرزمین به فرماندهی طارق بن زیاد از مسلمانان کرد ایران، در سال 92 قمری فتح شد.
مردم اندلس که از ستم رومیان مسیحی در رنج بودند به تدریج و تا سال 95 قمری ضمن آشنائی با فرهنگ اسلامی با طیب خاطر، اسلام را پذیرفتند.
حکومت مقتدرانه مسلمانان تا سال 422 قمری در این منطقه ادامه یافت و اندلس به یکی از مهم‌ترین پایگاه‌های فرهنگ و تمدن اسلامی بدل گشت.
به گونه‌ای که گزارش‌های متعدد تاریخی از وجود مساجد باشکوه، کتابخانه‌های بزرگ، دارالترجمه‌ها، دارالعلم(دانشگاه‌ها)، بیمارستان‌ها و نیز معماری و شهرسازی منظم اندلس در دوره اسلامی حکایت دارد.
آمد و شد مسیحیان در دوران تاریک قرون وسطی به اندلس موجب می‌شد اخبار این کشور متمدن به اروپا منتقل گردد و وسوسه پادشاهان اروپائی برای تصرف این کشور را تشدید کند.
در اواسط قرن پنجم، بر اثر بی‌کفایتی حکام مسلمان و دسیسه‌های کشیشان و پادشاهان مسیحی، اندلس سقوط کرد و میان 23 پادشاه اروپایی تجزیه شد.
با این وجود، فرهنگ اسلامی تا صدها سال در این کشور رایج بود.
مسلمانان اندلس از امیر مغرب، یاری خواستند.
او نیز در سال 749 قمری، مجددا اندلس را آزاد کرد و این سرزمین را به کشورش ضمیمه نمود.
اما پس از مدتی حکومت مغرب نیز به ضعف گرایید و بازهم مسیحیان دست‌اندازی به اندلس را آغاز کردند.
این بار مسیحیان، ترکیب جمعیت این کشور را با کشتار وسیع مسلمانان، اجبار آنها به تغییر دین و اخراج بعضی دیگر از آنان به مغرب، تغییر دادند تا دیگر شاهد اعتلای اسلام در این کشور نباشند.
تصرف اندلس و دستیابی به کتابخانه‌های عظیم غرناطه(گرانادا)، اشبیلیه(سویل) و… موجب آشنائی اروپائیان با علم و تمدن شد.
آنها به ویژه با ترجمه آثار ابن سینا و ابن رشد، از حکمت اسلامی، طب، نجوم و… حتی فلسفه یونان قدیم اطلاع یافتند.